Aangenaam leven

Tijdens de behandelingen van mijn borstkanker heeft het me enorm geholpen om mijzelf regelmatig de vraag te stellen: wat kan mij nu helpen? Wat kan ik doen om het leven aangenamer te maken voor mijzelf? Deze vragen deden een beroep op mijn creativiteit en brachten de focus naar de positieve dingen die ik kon doen. Het gaf ook een gevoel van controle en zelf sturing kunnen geven aan het proces. Ik was geen weerloos slachtoffer maar nam zelf de regie in handen. Uit eigen ervaring weet ik dat er heel veel is dat je kunt doen om het leven aangenamer te maken voor jezelf.
Ook mijn vriendin, die nu bijna een jaar halfzijdig verlamd is, heeft haar creativiteit aangesproken om haar leven zo aangenaam als mogelijk te maken. Door te focussen op wat nog wel kan en niet te blijven hangen in hoe het ooit was en wat ze nu nooit meer zal kunnen. Ze maakt gebruik van allerlei hulpmiddelen, mensen komen haar healingen geven, masseren haar verkrampte hand en voet, ze gaat naar creatieve therapie, schildert, heeft zangles, oefent met tafeltennissen, is voor haar verjaardag een weekend naar Maastricht geweest en luistert naar mindfulness sessies om te ontspannen. Kortom: ze heeft de draad van haar leven weer opgepakt. En ik ben onwijs trots op hoe ze dat doet.
Af en toe ontmoet je mensen die het aangenaam maken van hun leven in een overtreffende trap tot uitvoering brengen. Deze mensen zijn een bron van inspiratie voor anderen. Zo ken ik een man die bijzonder creatief is in het bedenken van wat hij nog wel kan, hoewel hij waarschijnlijk in de ogen van de meeste mensen bijzonder weinig meer kan. Hij is namelijk tot aan zijn nek toe verlamd. Kon hij eerst nog zijn rolstoel bedienen met behulp van zijn hoofd, dat is nu helaas verleden tijd, omdat zijn nekspieren het inmiddels laten afweten. Dit weerhoudt hem er echter niet van om een opleiding kunstgeschiedenis te volgen. Hij kan immers nog kijken (inmiddels ook bijna niet meer omdat hij staar heeft gekregen), luisteren, praten en denken. Dat hij aan de zuurstof zit vindt hij geen reden om niet meer de deur uit te gaan. Zijn vrouw vindt het ook geen probleem. Ze genieten samen van lekker uit eten gaan. Ze bestellen dan eerst zijn gerecht dat ze samen oppeuzelen: zijn vrouw stopt eerst een hap in zijn mond en dan één in haar eigen mond. Ze drinken champagne met een rietje, zodat hij zich niet verslikt.

Natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe lang dit nog door kan gaan. Hoe ver kan hij nog achteruit gaan? Maar vooralsnog geniet hij van wat hij nog allemaal kan. En dat vervult me met grote bewondering en is volgens mij het geheim van een aangenaam leven.