Bikefitter

Mijn fietsmaatje die me op het spoor van Kanjers voor Kanjers heeft gezet, vertelde tijdens het fietsen eens enthousiast over haar ‘bikefitter’, die haar racefiets minutieus op haar lichaam had afgesteld. Nu had ze nooit meer ergens last van; geen zadelpijn, geen pijn aan haar voet en ook geen pijn aan rug of nek. Hoelang ze ook op haar fiets zat.
Mijn interesse was gewekt. Alleen had ik niet direct een aanleiding om naar een bikefitter te gaan.
Toen ik een paar maanden later contact opnam met de desbetreffende bikefitter was dat dan ook meer uit nieuwsgierigheid en de behoefte alles van de wielerwereld te doorgronden en mee te maken, dan uit pure noodzaak. Ik verwachtte dan ook geen noemenswaardige aanpassingen aan mijn fiets. Ik kwam er al snel achter dat de bikefitter hier heel anders over dacht.

De bikefitter was gehuisvest in een kleine ruimte bij een sportcentrum op het industrieterrein. Op zijn website had ik gelezen dat hij van huis uit orthopedisch technicus was en jarenlang mensen had geholpen door het aanmeten van hulpmiddelen en protheses. Door zijn oorspronkelijke beroep had hij zowel kennis van de anatomie van het menselijk lichaam als van de toepassingsmogelijkheden van materialen en technieken. Daarnaast was hij zelf een fervent fietser en had hij in het beroep van bikefitter al deze componenten weten te verenigen. Ik hield in mijn achterhoofd dat hij misschien iets zou kunnen maken om mijn arm te ontlasten met fietsen.

Aan de telefoon had de bikefitter met zijn Achterhoekse ‘kaken op elkaar accent’ kortaf en weinig inspirerend geklonken, maar nu ik zijn vrolijke gezicht bij dit accent zag, kreeg ik direct al een andere indruk. ‘Zo’, zei hij voortvarend, ‘dat stuur lijkt me te breed voor jouw postuur.’ En hij hield een smal stuurtje voor mijn schouders. ‘Kijk, dat past al een stuk beter. Een stuur moet net zo breed zijn als je schouders, anders krijg je last van je nek.’ Het klopte inderdaad dat wanneer ik lang op de fiets zat, ik last van mijn nek kreeg. Soms zelfs zo erg dat ik er hoofdpijn van kreeg. Ik stapte dan ook vol vertrouwen op mijn racefiets, die de bikefitter in een rollerbank had vastgezet.

Pfff, dat viel tegen. Ik fietste me helemaal te pletter. Het was echt loeizwaar. Ik sputterde wel een beetje tegen de bikefitter dat ik het best zwaar vond en dat ik nu al moe was, maar hij reageerde hier niet op en ik dacht dat het mijn onervarenheid was die het zwaar maakte, dus fietste ik moeizaam door. De bikefitter had me gefilmd en schudde misprijzend zijn hoofd. ‘Kijk’, zei hij wijzend op het computerscherm dat voor me hing, ‘je drukverdeling op de pedalen is helemaal niet goed, je zet helemaal geen kracht met je voeten. Normaal moet hier een rondje verschijnen, dat betekent dat je de druk mooi gelijkmatig verdeelt, maar bij jou zie je een achtje. Onderaan verlies je alle druk.’
Ik keek hem wazig aan.
‘Kom maar eens naar jezelf kijken.’ En hij gebaarde dat ik van de fiets af kon komen. Moeizaam klikte ik mijn schoenen los van de pedalen en liep naar hem toe. Ik had gedacht toch wel recht en soepel op de fiets te zitten, daar had ik in ieder geval mijn best voor gedaan, in mijn achterhoofd houdend dat ‘de benen het werk moesten doen’ zoals mijn ervaren fietsvrienden me hadden geleerd, maar het filmpje toonde een ander beeld. Ik zag iemand die kromgebogen en met een woest bewegend bovenlijf te keer ging alsof haar leven er vanaf hing. Ik begreep direct wat de bikefitter bedoelde. Niets benen die het werk deden. Mijn hele lijf deed mee en dat schijnt met fietsen dus niet de bedoeling te zijn.
De bikefitter ging aan de slag om mij efficiënter te laten fietsen en om mijn fiets zo af te stellen dat ik mijn kracht beter kon overbrengen op de pedalen. Dan zou het vast makkelijker worden met fietsen, zo praatte hij me moed in. Ik nam weer plaats op mijn fiets, die ik moeizaam op gang kreeg. Het zadel werd telkens een millimeter lager gezet, waarop ik moest reageren wat en waar ik iets voelde. Ik voelde echter zoveel in mijn lijf dat ik geen idee had wat ik zou moeten zeggen. Bovendien was ik vooral uitgeput van al dat kracht zetten op de pedalen. Dus ik knikte maar wat.
Na de zadeldrukmeting gingen we door met het afstellen van de pedalen en het bevestigen van ‘kegjes’ – kleine, harde plaatjes, onder mijn schoenen. Ik was nu in het stadium dat ik door alle aanpassingen echt niet meer wist wat ik voelde. Laat staan dat ik kon antwoorden of iets wel of niet goed voelde. Ik had werkelijk geen idee.
Toen ik weer moest aanzetten voor een sprintje, zei de bikefitter ineens: ‘oh de rem staat er nog op.’ En hij haalde een palletje over waardoor de pedalen ineens als een dolle ronddraaiden. Na een tijdje zei hij: ‘je mag wel wat rustiger fietsen hoor.’ Maar nu de rem ervan af was, kon ik het gemakkelijk aan.
Toen de bikefitter klaar was met het optimaliseren van de fietsafstelling voelde ik vooral pijn in mijn knie en dat baarde me zorgen, want ik had nog niet eerder in mijn leven last van mijn knie gehad. Ook niet na een pittige fietstocht.
We spraken af dat ik de fiets en de meegekregen zooltjes voor een betere ondersteuning van mijn voeten zou uittesten en dat ik dan weer contact op zou nemen.
De hele afstelling had uren in beslag genomen en het was inmiddels donker geworden. De bikefitter ging er als een haas vandoor op zijn eigen fiets, want hij moest zijn kinderen van het kinderdagverblijf halen. En daar stond ik dan buiten gesloten en in het donker met een fiets zonder verlichting. Gelukkig kwam mijn redder in nood me na een appje ophalen bij het pand van de bikefitter waar ik verkleumd door de kou stond te wachten. Ik was weer een fietservaring rijker, al was ik er nog uit of ik daar blij mee was.