Deel 10 – Paragliding week in Samoëns

Dag 77 – zondag 3 juli – Aanmodderen

De paragliding groep is al vertrokken als ik het huisje binnenkom voor het ontbijt. Nu kan ik rustig op één van de kamers douchen. Vandaag ga ik Samoëns en omgeving ontdekken op de fiets. Eerst ga ik op zoek naar het toeristenbureau waar ik een fiets- en wandelkaart van de omgeving bemachtig, daarna vraag ik bij een mountainbike winkel of ze mijn banden op willen pompen want die zijn behoorlijk zacht na al die weken (onze fietspomp was niet door de selectie van noodzakelijke items gekomen; te onhandig formaat).
Op goed geluk fiets ik wat rond door het dorp waar het druk is vanwege een fair, al snel kom ik bij het sportpark uit waar ook de landing van het paragliden is. Ik parkeer de fiets en ga even kijken hoe de paragliders uit de lucht neerdalen op het gras. Ik vervolg mijn tocht via een blubberig mountainbike pad. Dit blijkt geen goed idee. Als snel loopt mijn fiets vast door de grijze kleverige brij waar ik tot mijn trapas in wegzak. Arme fiets. Alles zit onder de modder. De remmen, de ketting, de tandwielen. Tot mijn enkels wegzakkend keer ik ploeterend om terwijl ik de fiets door de modder duw. In een beekje spoel ik mijn voeten, schoenen en sokken schoon en verwijder ik de ergste modder met bladeren en takken. Door dit avontuur is mijn eetlust opgewekt en zoek ik op de OsmAnd app een supermarkt op waar ik een salade, een yoghurtdrank en een zak chips (zout is goed bij warm weer is de smoes waarmee ik mezelf om de tuin leidt) koop. In een gezellig park aan de rand van een meertje spreid ik mijn handdoek uit en ga uitgebreid met mijn moeder bellen terwijl ik de salade opeet. Borden geven aan dat het verboden is om te zwemmen in het meer, toch zie ik een flink aantal mensen ronddobberen in het water. Ik trek mijn zwemspullen aan en voel voorzichtig met mijn voet naar de temperatuur van het water. IJskoud! Stukje bij beetje laat ik me in het ijskoude water zakken. Heerlijk! Verfrist vervolg ik mijn fietstochtje.
Bij het appartement help ik met het klaar maken van de maaltijd; een lekkere bonenschotel en een hele klus om voor twintig personen te koken. We eten met zijn allen buiten op het grote terras met uitzicht op de bergen.

Dag 78  – maandag 4 juli – Geneve

Vandaag word ik uitgenodigd om mee te gaan voor een uitstapje naar Geneve. Ik aanvaard de uitnodiging en weldra rijden we met z’n drieën richting de Zwitserse grens. Geneve is een statige stad aan het water, in de haven spuit een fontein meters hoog de lucht in, via één van de vele bruggen wandelen we over de promenade langs winkels met chique kleding en onbetaalbare horloges (vanaf 2.000 euro), die we alle drie pompeus en lelijk vinden.
Het is zoeken naar een terras waar we koffie met gebak kunnen eten, de chique binnenstad is ingericht op uitgebreide lunches voor zakenlieden en vertegenwoordigers van de Verenigde Naties. Uiteindelijk kiezen we voor de Starbucks. Ze hebben hier een vreemd systeem; ze vragen je naam en schrijven die met een stift op een kartonnen beker. Mijn naam was te ingewikkeld, daarom schreven ze er een smiley op. Na een hele tijd wachten roepen ze dan je naam en krijg je je beker met koffie overhandigd. Voor het toilet moet je een toegangscode intoetsen die op je bon staat. Hoe vaak ik de code ook intoetste en controleerde, de toiletdeur ging niet voor mij open. Bij navragen bij één van de medewerkers bleek de code sinds kort veranderd in 1010. Wat een omslachtig gedoe en de koffie is niet eens lekker.

De oude binnenstad van Geneve heeft behalve wat kerken en kathedralen fraaie gevels en bijzondere winkels, zoals een horlogemakerij waar je kan kijken hoe mannen achter een vergrootglas priegelig kleine onderdelen met een pincet in een horloge plaatsen. Een hoedenwinkel met hoeden in allerlei kleuren en formaten. Boekenwinkels met oude, vergeelde boeken over geschiedenis, landschappen en mythen en sagen. Meubelmakerijen. Kleermakers. Winkels die bij ons in het straatbeeld zijn vervangen door ketens van winkels die je in heel Europa terug ziet.

De mensen met wie ik ben zijn goed gezelschap. Aan het water met een drankje vertellen we elkaar over onze families, de relatie met onze broers en zussen, kinderen en kleinkinderen, opvoeding die we hebben gehad en nog veel meer. Tevreden keren we terug naar het appartement in Samoëns waar we vandaag andijviestamppot met spekjes eten. Tijdens het avondeten krijg ik alle vliegverhalen van die dag te horen. Iedereen is vol van zijn bijzondere vliegervaringen.

Dag 79  – dinsdag 5 juli – Wandeling Sixt-Fer-á-Cheval

Ik word al vroeg opgepikt door dezelfde mensen als waar ik gisteren mee naar Geneve ben geweest om een wandeling te maken door het Nationaal park Sixt-Fer-á-Cheval. Een vallei in de vorm van een hoefijzer dat doodloopt in de hoge bergketens op Frans-Zwitserse grens. Ik wilde deze wandeling heel graag maken en ben blij met het gezelschap, want in mijn eentje deze wandeling maken is toch wat risicovol. De wandeling start eenvoudig maar gaat al snel over in een uitdagend pad dat uit louter rotsen bestaat die door het naar beneden druppende water vochtig en glad zijn. Pasje voor pasje klauteren we omhoog, terwijl we ons vasthouden aan het ijzeren koord dat in de rotswand is vastgeklonken. We zien het dal met de rivier al snel diep beneden ons liggen. Het uitzicht is adembenemend. Mijn benen trillen van de inspanning en ik moet even een pauze nemen om op adem te komen en geen fouten te maken, want een misstap kan grote gevolgen hebben. Ik realiseer me dat deze wandeling misschien wel risicovoller is dan de paragliding vlucht die Frans vandaag maakt.
Na ruim twee uur klimmen komen we moe maar voldaan aan bij een bergweide op de top van de bergwand waar we bij de berghut zelfgemaakte bosbessentaart en iets te drinken nemen. De eigenaar van de hut vertelt dat alle spullen omhoog gesjouwd moeten worden of per helikopter worden gedropt (kosten: 34 euro per minuut).
We vervolgen onze tocht met uitzicht op de halve cirkel van bergtoppen met watervallen die ons omringen, eindeloos hoge bergwanden van ruw gesteente, afgewisseld met plukjes bos en bergweiden vol kruiden en bloeiende bloemen, we steken wilde bergbeken over, soms via een wiebelige brug, soms springend van steen naar steen, het blijft bij elke stap opletten waar je je voet neerzet.
Via een glibberig pad dalen we af tot we bij een enigszins vlakke plek met bomen komen. We installeren ons op een grote steen om te lunchen; stokbrood met kaas. Het laatste stuk loopt door het dal waarbij we twee watervallen met sneeuwwallen passeren. Nog nagenietend van de tocht en de machtige natuur eten we in het centrum van Samoëns een ijsje.
’s Avonds halen we een aantal pizza’s die we met z’n allen delen terwijl we onze ervaringen van die dag uitwisselen.

Dag 80 – woensdag 6 juli – Een droom die uitkomt

Al twee jaar hebben we contact met een familie waarvan de zestienjarige zoon de ziekte van Duchenne heeft, een progressieve spierziekte. Fin is ondanks zijn ziekte een vrolijke jongen die van het leven geniet. Eén van zijn wensen is om een keer door de lucht te zweven, om even zijn beperkingen te vergeten en zich helemaal vrij te voelen. Frans wil deze droom voor hem realiseren door samen met Fin een tandemvlucht in de bergen te maken.
De voorbereidingen hiervoor zijn lang geleden al gestart. De familie is met een speciale rolstoelbus naar Frankrijk gekomen, op de camping hebben ze een rolstoeltoegankelijke cabin met aangepaste badkamer geboekt. Ze willen met het gezin zoveel mogelijk mooie herinneringen maken, speciale dingen meemaken nu het nog kan. Het is een energieke, positief ingestelde familie die continue kijkt naar wat er allemaal nog kan en mogelijk is en oplossingen zoekt voor de problemen waar ze tegenaan lopen.
Als je een droom hebt, spant het hele universum samen om deze droom voor jou te realiseren. Vandaag is het dan eindelijk zo ver. De weersomstandigheden zijn gunstig, de zon schijnt, de wind komt uit de goede richting en is niet te hard, maar ook niet te zacht. Frans krijgt ruimte en steun van de paragliding groep om zijn gedroomde tandemvlucht uit te voeren.
De vader en meegekomen vrienden rijden Fin met de rolstoelbus naar de top van de berg, daar duwen ze met vereende krachten de rolstoel door het gras naar de startplek. Fin wordt in zijn harnas gehesen en vastgemaakt. Vele handen tillen hem op, dragen hem, rennen met hem de berg af, terwijl Frans het scherm opzet. En dan hangen ze in de lucht. Nagekeken door een kring van mensen die hem ontroerd volgen in de lucht. Een geeloranje scherm met twee mensen genietend van hun vlucht samen door de lucht. Een lang gekoesterde droom die uitkomt. Een droom die slechts vijftien minuten duurt maar die een onuitwisbare indruk maakt, een droom om nooit te vergeten.

Op de landing staan vele handen klaar om Fin op te vangen. Hij krijgt een zachte landing in het gras. Daar zit hij met een brede grijns op zijn gezicht. Een lach van oor tot oor. Moeder, Fin en Frans poseren stralend voor de foto om dit memorabele moment vast te leggen. Vet. Onwijs cool. Zijn de woorden die Fin aan deze belevenis geeft. We worden omarmd door de vader van Fin, die geen woorden kan vinden om te beschrijven wat hij voelt. Ook Frans pinkt een traantje weg.

’s Ochtends heeft Frans ook al een vlucht gemaakt met een dierbare vriendin van de familie die door MS steeds minder kan. Zij is tot tranen toe geroerd door de vlucht door de lucht. Het gevoel van vrijheid te ervaren, even net te zijn als ieder ander, je handicap vergeten. Het heeft diepe indruk gemaakt.

Wat ben ik trots op Frans dat hij het aandurft om deze mensen een onvergetelijke ervaring te bezorgen, want het is niet zonder risico dat realiseren we ons heel goed, maar het is het dubbel en dwars waard.

Dag 81 – donderdag 7 juli – Domper

Na de prachtige ervaring met het vliegen beleven we ’s avonds een surrealistisch avontuur als we uit eten gaan bij een Italiaans restaurant. De donker getinte ober is van begin af aan humeurig. Boos reikt hij ons de menukaarten aan alsof we iets verkeerds hebben gezegd of gedaan. We zijn ons van geen kwaad bewust, maar de ober behandelt ons met steeds grotere irritatie en woede. Zijn woede bereikt een climax als hij met drie grote bierglazen aankomt waarvan hij er één in de nek van de jongen naast me laat vallen. Met grote verontwaardiging gaat hij tekeer tegen de arme jongen die de bierdouche over zich heen heeft gekregen, alsof hij de schuld is van dit alles. Verbijsterd zwijgend kijken we naar dit surrealistische tafereel. Excuses zouden op zijn plaats zijn geweest. In plaats daarvan beent de ober boos weg. Vriendelijke Belgen aan het tafeltje achter ons bieden de jongen hun servetten aan om zijn kleding droog te deppen, maar hij is zo doorweekt dat het weinig zin heeft. Ook zij zijn verbijsterd door het gedrag van de ober. We proberen de sfeer erin te houden en genieten van het eten, dat goed smaakt. Wanneer de toetjes komen, smijt de ober deze op tafel. Als iemand van ons daar iets van zegt, begint de ober luidkeels te schelden. Nu is voor ons de maat vol. Degene die de reservering heeft gemaakt staat op en wil met de ober en zijn baas in gesprek gaan, maar de ober grijpt haar bij haar pols. Frans staat op om haar te helpen. De man laat haar los en samen met Frans loopt ze naar binnen om bij de baas beklag te doen, om duidelijk te maken dat we ons onheus behandeld voelen. Maar de baas negeert hun en zegt dat hij koffie aan het zetten is en dat eerst af wil maken. De ober komt imponerend dichtbij staan en dreigt met een kopstoot. Dat was de druppel. Briesend van verontwaardiging komen zij en Frans naar buiten, de hele groep staat als één man op en verlaat het terras zonder te betalen. Iedereen is verbijsterd, boos en vol emotie. Ik sta te trillen van de adrenaline. Weglopen zonder te betalen dat heb ik nog nooit gedaan.

Frans is al een lange tijd in opleiding om instructeur paragliding te worden. Deze week zijn er een aantal cursisten die helemaal aan het begin van het leertraject staan en die hij samen met de gebrevetteerde instructeur van Maurikparaglding begeleidt. Meestal start Frans de cursisten weg op de startplek, soms helpt hij ze bij een veilige landing. Vandaag begeleidt hij een cursist die haar eerste thermiek vlucht mag maken.
Instructeur zijn is een verantwoordelijke taak, die voortdurende alertheid vraagt. Er zijn veel verschillende vaardigheden die een instructeur nodig heeft; zoals didactische en communicatieve vaardigheden, het geven van duidelijke instructies, maar ook het in kunnen schatten van risico’s, kennis en ervaring met de vliegeigenschappen van een scherm, het inschatten van de weersomstandigheden en het juist beoordelen van de vliegcapaciteiten van een cursist die je onder je hoede hebt. Het vraagt een juiste balans tussen enerzijds vertrouwen geven aan een piloot en de kans bieden om te leren door fouten te maken, en anderzijds het tijdig ingrijpen als dit noodzakelijk is voor de veiligheid van de piloot. En dat is soms een smalle marge.

Ik zit op het terras van ons appartement aan de thee als ik via de portofoon Frans met een stem vol ongeloof hoor zeggen dat één van de cursisten een boomlanding heeft gemaakt. Kort daarop hoor ik de cursist vertellen dat ze ongedeerd is, maar wel dertig meter boven de grond als een koala aan de stam geklemd hangt. De hulpdiensten worden ingeschakeld, er zal een helikopter worden gestuurd, maar het kan nog even duren, ze is niet de eerste in rij die geholpen moet worden. Er zijn vandaag maar liefst vijf boomlandingen in de regio! Na een klein uur hangen, wordt de piloot bevrijd uit haar benarde positie. Ongeschonden wordt ze door haar vriend in de armen genomen. Iedereen is blij dat ze weer heelhuids aan de grond staat, alleen Frans is aangeslagen. Hij vindt het zijn fout en trekt het zich erg aan. Hij vraagt zich af of hij wel capabel is om een goede instructeur te worden nu hij zo’n grote inschattingsfout heeft gemaakt. Ik probeer hem zo goed mogelijk te troosten. De keuze om verder te gaan met de instructeursopleiding is aan hem, maar het is zeker goed om niet overhaast te beslissen en alles rustig te laten bezinken.
In de debriefing met de hele groep geven de piloot en Frans uitleg over hoe zij de situatie hebben ervaren en wat er in hun ogen is gebeurd, hiermee wordt een zo feitelijk mogelijke reconstructie van de situatie gemaakt met als doel om ervan te leren en het in de toekomst te voorkomen.

Twee personen gaan nog terug naar het restaurant waar we gisteravond zijn weggelopen om over de situatie te praten en onze kant van het verhaal uit te leggen, maar ze ondervinden geen enkel begrip. Hier gaan we dus nooit meer naar toe.
Daarna hebben we een BBQ op ons terras met salades, geroosterde groenten, vis en vlees. Ondanks de domper van de boomlanding en de kater van het Italiaanse restaurant sluiten we de dag goed af.

Dag 82 – vrijdag 8 juli – Boomklever

De piloot is dan wel bevrijd uit de boom, het paragliding scherm hangt er nog in. Er zijn speciale boomspecialisten die de schermen met uiterste precisie uit de bomen halen. Frans heeft om zeven uur in de ochtend afgesproken met zo’n boomspecialist, die we de boomklever noemen, bij de plaats van de boomlanding. Om Frans te ondersteunen ga ik met hem mee naar boven. We vertrekken om half zeven zodat we op tijd boven zijn om de boomspecialist op te vangen en de weg te wijzen. De helling waar de lange sparren staan is gevaarlijk steil, daarom blijven we van een afstandje staan kijken hoe de boomspecialist de touwen uitrolt, zich vasthaakt en vervolgens de dertig meter omhoog klimt alsof hij aan de stam zit vastgekleefd, takje voor takje bevrijdt hij het scherm uit de boom. Hij stopt het scherm in zijn rugzak en laat zich in rap tempo uit de boom naar beneden zakken. Na een kleine driekwartier nemen we afscheid van de boomklever, hij overhandigt ons het scherm dat er op het eerste gezicht goed uitziet. Frans onderwerpt het scherm en alle lijnen aan een minutieus onderzoek waarbij we enkele dennenappels uit het scherm verwijderen.
Ik sta een tijdje te kijken bij de startplek hoe cursisten en vrije vliegers hun scherm opzetten en controleren en dan versnellen om de lucht in te gaan. Het is prachtig om te zien.
Frans start de piloot die gisteren de boomlanding heeft gemaakt veilig weg. Beiden zijn blij dat er weer gevlogen wordt.

’s Middags gaan Frans en ik langs bij de familie van Fin. Ze zijn nog steeds beduusd door de ervaring die veel indruk heeft gemaakt, ze zijn dankbaar dat Frans heeft meegeholpen hun droom waar te maken en ze geven ons drie houten hartjes met daarin hun namen en ‘Air Frans’ gegraveerd als aandenken. Frans krijgt ook nog een steen om hem te beschermen tijdens zijn vluchten. Samen krijgen we twee thermosflessen die we kunnen meenemen op onze reizen.
We wisselen nog wat ervaringen uit en dan is het tijd om afscheid te nemen. We zullen wel contact houden, want we willen Fin graag blijven volgen. Ook ben ik benieuwd naar het boek dat de moeder van Fin aan het schrijven is.
 
’s Avonds gaan we met z’n allen uit eten bij een restaurant waar ze wel blij zijn met ons en waar we super aardig worden geholpen. Daarna nemen we afscheid van iedereen, want sommigen vertrekken al om vijf uur de volgende ochtend richting huis en dan lig ik nog op één oor.
 

Dag 83 – zaterdag 9 juli – La Clusaz

Nadat we de laatste vliegers hebben uitgezwaaid blijven we met z’n vieren over. Het voelt een beetje kaal. We ontbijten samen, pakken onze spullen in en ruimen het appartement op. Het is redelijk weer en de mannen grijpen hun kans aan om nog eenmaal te vliegen. Met twee auto’s rijden we naar La Clusaz, een pittoresk skidorp waar we de stoeltjeslift omhoog pakken. Eerst nog even gezellig wat eten en drinken en dan gaan de mannen met hun parapent op weg, de dames wandelen rustig naar beneden. Omdat de lucht niet echt draagt vandaag, staan de mannen vrij snel weer aan de grond. We pakken nog even een terrasje en dan is het tijd om afscheid te nemen. De vliegweek van Maurik paragliding zit er weer op.

De camping in La Clusaz is helemaal volgeboekt. Het hoogseizoen is gestart, het begint overal steeds drukker te worden. We rijden naar een dorp verderop in het dal, hier bij Le Grand Bornand vinden we een camping die nog een rustige plaats voor ons heeft.
We installeren ons op onze stoelen met uitzicht op de bergen. We zijn moe van alle indrukken en gebeurtenissen van afgelopen week. Het is fijn om weer even met z’n tweetjes te zijn.

Dag 84 – zondag 10 juli – Le Grand Bornand

We trekken onze bergschoenen aan en wandelen langs een riviertje richting de lift die ons naar Le Rosay brengt. Hier lunchen we bij een berghut en dan gaan we met de stoeltjeslift naar de top van de Lachat waar we een kijkje nemen op de paragliding start. Er gaan net twee tandems de lucht in en we volgen ze een tijdje op hun route door de lucht. We staan echt op het topje van de berg waardoor we een 360 graden view hebben. Prachtig. Helemaal omringd door hoge bergtoppen. In de winter is dit vast een fantastisch skigebied.
We dalen weer af met de stoeltjeslift, nemen een drankje op een gezellig terras en wandelen dan naar een bergmeertje. We zijn net op tijd terug om met de laatste gondeltjes naar beneden te gaan.
Wanneer we door het dorpje terug wandelen doen we direct wat boodschappen en koop ik twee nieuwe jassen (een regenjasje en een fleecejasje), wat Frans de opmerking ontlokt dat ik die bij mijn andere twintig jassen kan hangen en dat er voor hem nu helemaal geen ruimte meer overblijft aan de kapstok (zwaar overdreven…), maar ondertussen heeft hij me wel aangemoedigd de jassen vooral aan te schaffen als ik daar blij van wordt.

Dag 85 – maandag 11 juli – Meer van Annecy

Vandaag zouden we eigenlijk richting huis rijden, maar het is goed weer om te vliegen en ik zie het verlangen in de ogen van Frans gloeien. Daarom stel ik voor om de terugtocht nog een dag uit te stellen en vandaag bij het meer van Annecy te gaan paragliden en fietsen. Zo gezegd zo gedaan.
Rond zeven uur koersen we door de bergen richting Doussard gelegen aan de zuidpunt van het meer van Annecy en parkeren de bus op de parkeerplaats bij de landing. Vanaf hier vertrekken er busjes die de paragliders de berg op rijden.

Rond het meer van Annecy is een vrijliggend fietspad aangelegd. Genietend met het blauwe water aan mijn rechterzijde fiets ik het eerste stuk over een dijk, ik kom door verschillende dorpjes en langs verschillende stranden. Bij één van de stranden houd ik een picknick en lig onder een grote boom een tijdje te kijken naar de boten die langsvaren. Er waait een frisse wind en ik besluit het zwemmen nog even uit te stellen. Met uitzicht op de bergen en het meer fiets ik weer terug richting Doussard. Onderweg pak ik nog even een terras voor een drankje en een ijsje en kijk ik waar Frans uithangt (letterlijk). Op de website van XContest kan ik Frans live volgen; zo kan ik precies zien waar hij vliegt, welke route hij al heeft afgelegd en hoeveel hij daalt of stijgt op dit moment. Eigenlijk heel bijzonder dat dit zo kan.
Ik zie dat hij nu richting Doussard vliegt en waarschijnlijk daar gaat landen. Ik fiets naar de landing en ben net op tijd om hem met zijn roodgroene scherm aan te zien komen. Hij maakt nog een paar rondjes en landt dan keurig naast mij op de grond. Mijn topper. Hij straalt van oor tot oor.
Hij heeft met veel geduld gevlogen vandaag, de omstandigheden waren niet geweldig, maar hij heeft er het beste van gemaakt en drieënhalf uur in de lucht gehangen en dertig kilometer afgelegd.

De twee campings bij Doussard zijn allebei volgeboekt. Dit belet ons niet om eerst te gaan zwemmen in het meer en daar onze maaltijdsalade op te eten en vervolgens op één van de campings te gaan douchen. We parkeren de auto op de parkeerplaats voor onze laatste nacht. Morgenvroeg vertrekken we vroeg richting Nederland.

Dag 86 – dinsdag 12 juli – Aan alles komt een einde

Om half zeven rijden we weg van de parkeerplaats bij Doussard, gelegen in het zuidelijkste puntje van het meer van Annecy. We stoppen even bij een bakker om voorlopig voor de laatste keer stokbrood en pain au chocolat te kopen. De rit langs het turquoise water van het meer met de bergen op de achtergrond is prachtig. We zigzaggen door het centrum van Annecy op weg naar de snelweg. Eenmaal op de tolweg is er weinig verkeer en relaxed rijden we richting Geneve. Na een ontbijt en een koffiestop koersen we richting Dijon, daarna vervolgen we onze route via Nancy en Metz. In Luik loodst de navigatie ons via sluipdoor-kruipdoor wegen langs een wegafsluiting en dan duurt het niet lang meer en dan zijn we na drie maanden weer in Nederland. Het is wennen om weer overal Nederlands te horen en te merken dat iedereen je gewoon kan verstaan.
We sluiten onze reis af met een etentje bij Van der Valk in Urmond. Rond negen uur ’s avonds rijden we de inrit van ons huis op. Het was een heerlijk rustige terugreis, zoals we die jarenlang niet hebben gehad. Geen files, geen baustelles. Achteraf een goede keuze om voor de iets langere maar rustigere route via Frankrijk te kiezen in plaats van de kortste route via Zwitserland en Duitsland.
In de woonkamer hangen ballonnen om ons welkom thuis te heten. Ook Alwin is blij om ons weer te zien; hij maakt van vreugde een sprongetje met vier pootjes tegelijk de lucht in en begint tevreden te knorren als wij hem aaien. De baasjes zijn weer veilig thuis. In de tussentijd is hij goed verzorgd door het jonge stel dat op ons huis heeft gepast. Omdat het zo’n lekker weer is installeren we onze bedjes op de veranda en slapen we met uitzicht op de sterrenhemel. Home sweet home. Goed om weer thuis te zijn, al voelt het helemaal niet alsof we lang weg geweest zijn. De drie maanden zijn omgevlogen. We hebben een fantastische reis gehad; mooie plaatsen bezocht, fijne mensen ontmoet, nieuwe dingen ontdekt, bijzondere ervaringen meegemaakt, maar bovenal hebben we een hele fijne tijd SAMEN gehad.