Mijn vriendin is overgeplaatst naar een revalidatie kliniek. Toen ik de eerste keer binnenkwam, moest ik wel even slikken toen ik bij de entree een rijtje ouderwetse rolstoelen zag staan op bruine vloerbedekking en een grote ronde tafel met daarom heen allemaal mensen in een rolstoel. Ik voelde direct een grote weerstand opkomen. Ik wilde hier helemaal niet zijn. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik me voorstelde hoe ik het zou vinden om hier noodgedwongen te moeten verblijven. Vooral dat noodgedwongen is bij mij een triggerpoint.
Bij mijn tweede bezoek keek ik er al weer heel anders tegenaan. Frans en ik waren blij verrast mijn vriendin in de woonkamer aan te treffen. Ze zat in actieve houding in haar rolstoel en bladerde wat door een tijdschrift. Dat was een heel ander gezicht dan twee weken geleden in het ziekenhuis toen ze nog slap in haar rolstoel hing en me apathisch aankeek. Met tranen in haar ogen van blijdschap en ontroering, vertelde ze ons, dat ze vandaag weer had ‘gelopen’. YES, dacht ik, dit gaat de goede kant op. Uit haar verhaal maakte ik op dat het ging om lopen in een loopbrug, waarbij je met je armen op steunen hangt en het verlamde been wordt ondersteund door een spalk.
Ze vroeg naar onze vakantieplannen en vertelde dat ze hún vakanties hadden moeten annuleren, maar dat ze uitkeek naar de pelgrimstocht. Ik vroeg welke pelgrimstocht ze bedoelde. Nou, die naar Santiago de Compostella. Die wil ik gaan lopen. Ja, dacht ik trots, en dan lopen wij met je mee. Ik vind het knap, ze heeft zich een doel gesteld, ook al weet ze helemaal niet of ze ooit zover zal komen.
Op de terugweg in de auto mijmerde ik dat een pelgrimstocht eigenlijk heel toepasselijk is voor de situatie waar ze nu in zit. In tegenstelling tot mijn eigen reis, een grillige expeditie vol hoogte- en dieptepunten, met veel klimmen en dalen, is zij begonnen aan een lange, gelijkmatige voettocht, die ze letterlijk en figuurlijk stapje voor stapje zal moeten volbrengen. Een lange, zware reis ligt voor haar en het zal discipline, geduld en volharding vergen om door te gaan en de moed erin te houden. Gelukkig zijn dat eigenschappen die mijn vriendin in grote mate bezit.
Een pelgrimstocht betekent loslaten, niet alleen het dagelijks ritme, ook je familie, je thuis, je leefwereld en je eigen gewoonten laat je tijdelijk achter je. Een pelgrim stapt gedurende enkele weken of maanden uit het gewone leven en leeft letterlijk langs de kant van de weg. Ook hier is er een parallel met de situatie waar mijn vriendin nu in zit. Ze heeft alles achter zich moeten laten wat haar dierbaar is, weg van huis, weg van haar gezin, weg uit haar leefwereld, om de onbekende wereld van het revalidatiecentrum binnen te treden.
Het ritme in het revalidatiecentrum is traag en rustig als het ritme tijdens een pelgrimstocht. Het leven is er eenvoudig en teruggebracht tot haar essentie: ademen, eten, oefenen en slapen. Maar met elke stap voorwaarts, hoe klein ook, komt ze dichter bij haar eindbestemming.
Ja, die pelgrimstocht naar Santiago de Compostella is een mooi doel en een goede stimulans, maar haar échte pelgrimstocht is al begonnen op het moment dat het bloedpropje de ader in haar hersenen afsloot. De lange weg naar herstel is haar eigenlijke pelgrimstocht, de tocht die zij moet afleggen. Wij kunnen slechts af en toe een stukje met haar meegaan, haar aanmoedigen door te gaan, de eindbestemming voor ogen te houden, maar zij zal het moeten doen. Het is haar tocht. De toekomst en de uitkomst zijn onzeker, maar elke reis begint bij de eerste stap en die heeft ze al gezet.
Hallo lieve Dorothe (en Frans een groet ook),
Ik heb je berichtjes in dit nieuwe jaar met belangstelling gevolgd en reageer even in een keer op alle drie de blogjes………
In je eerste blogje schreef je dat je ‘heel naar nieuws’ had gekregen over een lieve vriendin van jullie……..wat kon ik me voorstellen dat je zo geschrokken was; geschrokken dat haar zo iets ernstigs – met vele gevolgen – was overkomen, terwijl je herinner ik me pas daarvoor nog tijd samen had doorgebracht.
Mooi om te zien (lezen) dat je ondanks het bericht dankbaarheid kon voelen voor de periode van samen zijn!!!
En dan het contrast met jouw leven, dat gelukkig weer groot deels hersteld is, mag ik dat zo zeggen?, Je schreef dat voor jou de alledaagse dingen haast weer gewoon zijn en het geen ‘hoera’ momenten meer zijn zoals de eerste tijd dat je herstelde…….
En soms kon je nu ook knorrig zijn dat je de keutels van jullie konijnen op moest ruimen…… Ik zit te denken he……had dat geen ‘hoera’ moment kunnen zijn? Dat je ook weer eens na jouw ziek zijn menselijk kon knorre?? 😀
Hoe dan ook confronterend om dan je vriendin te zien worstelen met de daagse zaken……..
Ik ben het afgelopen half jaar gevraagd om eens meditatief – ook in de natuur – stil te staan bij de schepping, bij alles wat zo mooi geschapen is om ons heen en in ons.
Is het niet wonderlijk dat cellen zich in ons gehele leven steeds vernieuwen, en dat meestal doen volgens het concept dat zij mee krijgen en zo ons lichaam laat voortbestaan? Is het niet prachtig hoe bomen door het jaar heen een natuurlijk proces meemaken waarin zijn vanuit de winter knopjes en later bladeren laten groeien, ons voorziend van zuurstof………..en in de herfst weer langzaam hun oude blad afwerpen om staande te blijven in de winter…..om in de lente weer op te bloeien?
Waarom ik dit schrijf, vraag je je misschien af………..
Eigenlijk om te vertellen dat hoe gewoon ook, het toch zo bijzonder is…….
Terug even naar jouw blogjes:
Ik ben blij te lezen dat het alweer een stuk(je) beter gaat met de vriendin en dat ze nu in het revalidatie centrum werkt aan herstel……….en zelfs er over denkt om naar dat bedevaartsoord te gaan lopen, ooit !!! Een zgn. pelgrimstocht waarmee ze nu feitelijk al is begonnen door voor de weg naar herstel te kiezen.
Pelgrimstocht……..het doet mij onbewust denken aan GELOOF!
Geloof in jezelf, de weg die je gaat zonder dat je exact weet waar die weg je naartoe brengt, dat vergt GELOOF, moed……..
Afgelopen maandag sprak ik met mijn hulp over ‘het komt goed’ Woorden die ik heb geleerd te denken in onzekere situaties…….Door mijn eigen ‘pelgrimstocht’ naar Liefde en vreugde ben ik er een andere betekenis aan gaan geven. Ja het komt altijd goed, als we niet stellig vasthouden aan het idee het plan wat wij voor ogen hebben;
Vreemd om te zeggen, ook voor mij nog maar bv waar ik als persoon heel graag had gewild dat het tussen mijn moeder en mij ‘goed’ zou komen, heb ik leren beseffen dat mijn idee niet uit zou komen….toch weet ik nu dat het goed komt…..dat zowel ik als mijn moeder weer gelukkig worden en onze eigen weg kunnen gaan.
Geloven in dat het goed komt vereist soms dat je jouw verwachting van wat ‘goed komen’ dan is bijstelt.
Ik wil daarmee niet zeggen dat ik niet hoop dat jouw vriendin geheel hersteld en dat ook jij verder een lekker gezond leven tegemoet gaat………….
Maar wellicht is heel het Leven steeds kleine stapjes doen …..even stilstaan…….
en kijken of de route nog steeds de juiste is.
Ook in mijn leven……..ik besef dat ik nu echt mijn gewicht moet gaan reduceren, maar vind het heel eng dat proces…..ook ik zal nieuwe wegen moeten gaan vinden om anders met zaken om te gaan en om mijn leven blijvend een mooie wending te geven…..gezond eten, meer bewegen………..al sta ik in dat laatste op een dieptepunt: ik ben zo snel doodop dat ik veel minder kan dan ik zou willen……………
En toch ben ik van plan om GELOOF aan te trekken en mij uit het conditie dal te gaan halen……..stap voor stapje ook.
Liefs en knuffels van Sunshine
mooi Door……..