Leeftijd

Je bent zo oud als je je voelt, is een gevleugelde uitspraak. Momenteel voel ik me tachtig plus. Tenminste mijn lichaam voelt zo. In mijn hoofd voel ik me nog jong en dartel, maar mijn lijf vertelt een heel ander verhaal. Met moeite ben ik vanochtend mijn bed uit geklauterd, stram en stijf heb ik mijn dagelijkse rek en strek oefeningen gedaan. Gisteravond met tennis merkte ik het ook; ik bewoog als een oude bejaarde over de baan. Mijn souplesse is verdwenen. Hoe ik ook probeer om lichtvoetig en met kleine pasjes over het tenniscourt te bewegen, het lukt me niet.

Enige weken geleden ben ik met nieuwe medicijnen begonnen. Aromatase remmers die ervoor zorgen dat mijn lichaam geen vrouwelijke hormonen meer aanmaakt of opslaat. Dit medicijn moet ervoor zorgen dat de kankercellen die misschien nog ergens in mijn lichaam rondzwerven geen kans krijgen om zich te vermenigvuldigen en hopelijk een snelle en stille dood zullen sterven. Het medicijn heeft echter effect op de botten. Het tast de botdichtheid aan en je kunt er stramme en pijnlijke gewrichten van krijgen. Om te kijken of mijn lichaam het nieuwe medicijn aankan, heb ik een scan gekregen om mijn botdichtheid te meten. Mijn botten zijn gelukkig nog stevig genoeg om de osteoporose die het medicijn veroorzaakt op te vangen. ‘Je hebt alleen wat slijtage aan je ruggenwervels, maar die is passend bij je leeftijd,’ kreeg ik te horen van de oncologie verpleegkundige. Ik kreeg wel het advies om extra calcium en vitamine D te slikken, maar daar was ik uit voorzorg al mee begonnen. Verder zijn alle sporten met zwaartekracht goed om de botten sterk te houden, zoals wandelen, hardlopen en tennissen. Fietsen hoort daar helaas niet bij en zwemmen ook niet. Om de wintermaanden goed door te komen, wil ik een minitrampoline kopen, want ook springen is goed voor de botten. En misschien helpt het vrolijke gespring wel om in ieder geval mijn mentale leeftijd wat omlaag te brengen.

Ik kon me nooit zo goed een voorstelling maken van stijve en stramme gewrichten, maar nu weet ik dus wat het is. Mijn handen, mijn rug, mijn nek, mijn voeten; alles doet zeer. Mijn rechtervoet heeft een hamerteen ontwikkeld, het gewrichtje van mijn tweede teen staat vast en steekt omhoog. Toen ik het voorzichtig probeerde te buigen, trok er een flinke pijnscheut door mijn teen en werd deze dik en blauw. Ik heb nu twee keer een migraine aanval gehad na het fietsen. Ik ben nog aan het uitzoeken of het door de inspanning kwam of door de houding op de racefiets. Ik denk zelf het laatste. Mijn nek en schouders verkrampen nogal van het lang in één houding op de racefiets zitten.

Leeftijd is een vreemd fenomeen. Als ik in de spiegel kijk zie ik een vrouw met grijs haar, een gezicht met flink wat rimpels en hangende huidplooien. Duidelijk een vijftig plusser. Ik realiseer me dat anderen mij waarschijnlijk ook zo zien en mij van die leeftijd inschatten. Vanbinnen voel ik mij echter helemaal geen vijftig plus. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik bij de jongeren hoor, al begin ik steeds meer te beseffen dat dat niet zo is. Dat de buitenwereld mij gewoon inschaalt als een oudere vrouw. En nu geeft mijn lichaam ook aan dat het niet meer de jongste is.

Gelukkig is het herfstvakantie en komt mijn nichtje van tien logeren om me jong te houden. We gaan samen naar het zwembad; ik vergeet even mijn leeftijd en spring van de duikplank, ga samen met haar van ‘de rainbow ride’ waterglijbaan en we doen wedstrijdje wie het hardst ‘bommetje’ kan. Ik voel me weer even kind. En dat is genieten.

3 Reacties

Laat een reactie achter bij Dorothé HuijsmansReactie annuleren