Mijn eerste fietsles

Margo (zonder t zoals ze me verzekert als ze mijn fietsblog heeft gelezen) is enthousiast over mijn inschrijving voor de Tristan Hofman Challenge en biedt spontaan aan dat ik haar racefiets een keer mag lenen. Maar eerst zal ze me introduceren in de geheimen van de wielrenwereld. Zo is daar de fietsbroek. Een broek met een zeemlerenkruis. Eerlijk gezegd beschouwde ik een fietsbroek tot nu toe eigenlijk als een overbodige en tegelijkertijd oncomfortabele luxe,  maar nu ik het keiharde zadel van een racefiets heb gevoeld snap ik het nut ervan. De broek is bedoeld om te voorkomen dat je kruis wordt opengereten en je te behoeden voor zadelpijn. Margo kon me het merk Assos aanbevelen; met stip de beste zeem en nooit meer een centje zadelpijn. Ik google op internet naar de mogelijkheden.
En dan zijn daar de fietsschoenen die je vastklikt aan je pedalen. Een echte aanrader als je in de bergen gaat fietsen, omdat je hierdoor meer kracht kunt zetten, je krachten bovendien beter verdeeld worden  en je jezelf ook omhoog kunt trekken aan de pedalen. ‘Het lijkt me doodeng om vast te zitten aan je pedalen en niet zomaar te kunnen stoppen’, zeg ik tegen Margo. ‘Dat komt helemaal goed Dorothé, we gaan samen oefenen op een rustig landweggetje,’ zegt Margo bemoedigend. En zo spreken we af op een zonnige ochtend en krijg ik mijn eerste fietsles. Margo houdt haar racefiets vast en ik probeer er op te klimmen. De geleende schoenen zitten onwennig en met moeite sla ik mijn been over de stang. Eerst moet ik aangeven welk been mijn standbeen wordt, want die voet ga ik als laatste inklikken en als eerste weer uitklikken. Voorzichtig schuif ik mijn voet over het pedaal en probeer het klipje te vinden waar de schoen in moet vastklikken. Als ik eindelijk met één voet ben ingeklikt, zegt Margo dat ik mijn hak naar buiten moet bewegen. Op die manier kan ik de schoen weer loskrijgen. Het is een onverwachte beweging voor mijn lichaam en mijn hele been beweegt mee. Ik blijk het heel lastig te vinden mijn hak naar buiten toe te bewegen en het kost me veel kracht hoewel Margo de pedalen al op de lichtste stand heeft afgesteld. Onder aanmoediging van Margo blijf ik doorgaan met het aan- en uitklikken van mijn rechterschoen. En langzaamaan gaat het steeds iets gemakkelijker. Nu komt de volgende uitdaging: twee schoenen vastklikken en weer losmaken. De tweede voet vind ik aanmerkelijk moeilijker dan de eerste voet, die al wat meer feeling krijgt met het kliksysteem. De oefening is als volgt: inklikken met rechts, inklikken met links, losklikken met links en losklikken met rechts. En weer van voor af aan. Ik ben geen snelle leerling, maar Margo is gelukkig een geduldige leraar en houdt de fiets stevig voor me vast.
De volgende stap is fietsend beide schoenen vastklikken, een stukje fietsen, links losklikken, een bochtje maken, de schoen weer vastklikken, terugfietsen en dan beide schoenen losklikken en afstappen. Dit herhalen we een stuk of tien keer.
Margo vraagt of ik klaar ben voor een lesje schakelen. Maar mijn hoofd is zo moe van alle opgedane indrukken, de onwennige bewegingen en de stress om te vallen, dat ik mijn hoofd schud. Nee, ik ben te moe. ‘Dan keren we huiswaarts’, zegt Margo monter. ‘En we gaan fietsend naar mijn huis’, roept ze er achteraan. Ik klik mijn rechterschoen vast, fiets een stukje, zit een tijd lang te prutsen om mijn linkerschoen vast te krijgen en dan roept Margo: ‘een kruising, losklikken’. Ik wroet enigszins paniekerig mijn net vastgemaakte schoen weer los en besluit hem maar gewoon even los op de trapper te laten staan. Een goed besluit want het spoor gaat net dicht en we moeten even wachten voor we weer verder kunnen. Opstappen, schoen weer inklikken en voorzichtig rijden, want we hebben hier te maken met wegen van rechts. Ik hoop echt dat er geen verkeer van rechts komt, want ik kan nooit op tijd die schoen loswrikken, denk ik enigszins angstig.
Waar ben ik aan begonnen? Gaat het ooit lukken? Maar dan rijden we het erf op bij de woning van Margo, is er een kopje thee met aardbeien en kijken we inspirerende filmpjes van de Tristan Hofman Challenge van afgelopen jaar. Ik ben moe, maar zeker ook voldaan. Mijn eerste fietsles zit er op.

fietser fietspedalen twee

2 Reacties

  1. Nou je hebt je nogal wat in je hoofd geprent maar we weten dat als jij iets wil bereiken je dat ook zal bereiken
    Wij volgen je en wensen je succes .
    Gerda en Frans

Laat een reactie achter bij Dorothé HuijsmansReactie annuleren