Op eigen kracht

Na de intake van de hyperbare zuurstoftherapie lopen we naar de auto en koppelen mijn fiets af die achterop de fietsendrager staat. Ik heb namelijk het plan opgevat om terug te fietsen. In mijn eentje. Ik heb alleen globaal een route in mijn hoofd en ik weet niet zeker of mijn lichaam de hele tocht wel aan kan, maar dit avontuurlijke aspect doet mijn bloed sneller stromen. Dit soort uitdagingen vind ik leuk. Zelf alle beslissingen nemen, op eigen kracht varen en telkens voelen of het nog klopt of dat ik mijn plan moet bijsturen. Ik moet terug denken aan mijn reis naar Amerika, waarbij ik alleen door het landschap reed en ik mezelf zo’n goed gezelschap vond. Ik had de grootste lol alleen in het zwembad, alleen in de whirlpool en alleen op mijn hotelkamer. Bij dit uitstapje komt hetzelfde gevoel naar boven.

Ik fiets eerst naar een bordje met fietsknooppunten, zodat ik een overzicht heb van de route. Het duurt even voor ik het routebord vind en ik kom erachter dat ik eigenlijk twee kilometer de verkeerde kant op ben gefietst. Het kortst is het om nu door te fietsen over bekend terrein, maar dat vind ik niet leuk. Ik fiets om leuke nieuwe routes te ontdekken. Dus ploeter ik terug de berg op en sta even later weer bij het beginpunt. Nu steek ik recht over en daar wacht een nieuwe heuvel die bedwongen wil worden, maar daarna suis ik naar beneden langs prachtige, boomrijke lanen en vijvers met fonteinen. Ik fiets door park Angerenstein en kom uit op de weg naar Velp. In het centrum van Velp stop ik bij patisserie Christian en trakteer mezelf op een mok thee met een gebakje van caramel.

Dan ineens besef ik dat ik al tijden geen bordje meer heb gezien. Ik heb er vast één gemist. Ik weet dat ik ergens rechtsaf moet om op de route te komen, maar waar dat is de vraag. Gelukkig krijg ik hulp van boven, want daar verschijnt een mevrouw op de fiets met op haar stuur een routekaartje met knooppunten. Ik vraag of ik even mag kijken en prent de nummers in mijn hoofd. En verder gaat het weer. Ik fiets over een prachtig oud landgoed. Landgoed  Biljoen. Daarna fiets ik de snelweg onderdoor en kom via een verlaten landweggetje in de uiterwaarden van de IJssel. Ik twijfel of ik goed zit en keer zelfs weer om, omdat ik bang ben dat ik nergens de rivier over kan komen, maar dan kom ik de mevrouw met het knooppunten kaartje weer tegen. Ik mag weer even spieken en ontdek dan dat er een pontje vaart tussen Rheden en Lathum. Nu nog hopen dat die vandaag ook in de vaart is.

Al snel zie ik de gele pont die tussen de oevers op en neer vaart. Voor  95 cent vaar ik naar de overkant waar ik met moeite de fiets tegen de steile helling omhoog duw. Mijn hart bonkt als een bezetene en ik voel me ineens doodmoe. Tijd voor een pauze. Ik zoek een plekje aan de kant van het water en overzie de Giesseplas, terwijl de harde wind schuimkoppen op het water blaast. De lucht is zwaar bewolkt en een beetje verkleumd eet ik mijn boterhammen op in het klamme gras.

Dan ga ik op zoek naar het volgende pontje dat me over het water naar Giesbeek zal brengen. Ik fiets een stukje langs het water op en moet even zoeken voor ik de plaats van het pontje heb gevonden. Ik druk op de bel en ja hoor, in de verte maakt zich een klein grijs bootje los van de oever. Ik vraag aan de schipper of het vandaag druk is met fietsers, maar hij antwoord: ‘nee, helemaal niet, dat komt omdat er noodweer is voorspeld voor vanmiddag, dan durven de mensen niet hé.’ Enigszins geschrokken kijk ik naar de zwarte lucht die zich achter me bevindt en ik vraag me af hoe mijn reis verder zal gaan. Ik ben blij dat het pontje nog niet uit de vaart is genomen vanwege de harde wind en focus me op de stukjes blauwe lucht die voor me liggen.

Eenmaal aan de overkant kom ik via de weilanden Giesbeek binnen fietsen. Wat zal ik doen, op de thee gaan bij een vriendin in Giesbeek of juist aankloppen bij een vriendin in Doesburg of waag ik de tocht naar huis? Het voelt toch het beste om gewoon door te fietsen en met de wind in de rug sjees ik over het fietspad langs de IJssel, terwijl ik af en toe omkijk om te zien of de zwarte lucht me al inhaalt. Op de één of andere manier blijf ik ongeveer stabiel op de grens fietsen tussen de zwarte lucht die achter me ligt en de blauwe lucht die heel symbolisch voor me ligt. Een mooie metafoor voor de huidige stand van mijn leven schiet het ineens door me heen. Ik heb de zwarte periode met ziek zijn en kanker achter me gelaten en voor me ligt een stralende toekomst, ik heb de wind in de rug, maar toch is er de dreiging dat de zwarte lucht me opnieuw inhaalt en overvalt en de kanker terugkomt. Het geeft net als de dreiging van het onweer en de voorspelde hagelstenen een bepaalde spanning en intensiteit aan het leven die niet onprettig is. Zowel voor het leven als de fietstocht geldt: gewoon doorgaan, genieten waar mogelijk en maar zien waar de tocht eindigt.

Ik rijd van knooppunt naar knooppunt en kom in een intens, verlaten gebied waar ik nog nooit ben geweest. Ik geniet er enorm van. Het is leuk om nieuwe gebieden te verkennen. Uiteindelijk kom ik uit in Angerlo, waar ik op een bankje bij de kerk even pauzeer en een appeltje eet. Het is nog steeds droog. Over een dijkje langs de IJssel bereik ik Laag-Keppel en kom ik weer in bekend gebied. Ik ben inmiddels een beetje slap en krijg behoefte aan eten. Gelukkig weet ik in Hummelo een prettig restaurantje en zo strijk ik even later neer op het terras van De Gouden Karper. Het zonnetje schijnt, de tomatensoep is heerlijk en het leven lacht me toe. Even krachten opdoen voor de laatste etappe.

De laatste vijf kilometer gaan door de Kruisbergse bossen. Om iets voor vijven fiets ik de Kruisbergseweg op. Ik heb het gehaald! Met een voldaan gevoel plof ik in de ligstoel op het terras, terwijl ik me laat verwarmen door de late zonnestralen. Het dreigende onweer en de zwarte lucht zijn in alle opzichten ver weg.