Steunkous

Lange tijd heb ik gedacht: ‘als ik maar geen steunkous hoef’. Het leek me verschrikkelijk om altijd met zo’n stijve, ingepakte arm rond te moeten lopen en ik deed er alles aan om te voorkomen dat ik een steunkous nodig zou hebben. Maar doordat ik meer last kreeg van lymfevocht in mijn arm, groeide langzaam het idee dat een therapeutische elastische steunkous (TEK) misschien toch iets voor mij zou kunnen zijn. Inmiddels zie ik de steunkous meer als een handig hulpmiddel dan als iets waartoe ik veroordeeld ben zonder dat ik het wil.

Ik maakte een afspraak bij de bandagist om een steunkous aan te laten meten. Met de verwijzing van mijn specialist in de hand betrad ik de als huiskamer ingerichte ruimte en nam plaats op één van de eikenhouten stoelen. Op tafel lag een hoogpolig groen tafelkleed met witte bloemen erin geweven. Aan de muren hingen bh’s met borstprotheses.
De ontvangst was vriendelijk en na een kopje thee, werd mijn arm op zes verschillende punten opgemeten. Het opmeten komt heel precies, want de steunkous moet perfect passen. Is de kous te wijd dan zakt hij naar beneden. Is de kous te krap dan knelt de arm af en komen er striemen.

Toen de bandagiste vertelde dat de kous standaard in huidskleur wordt geleverd, vroeg ik of ze geen leuke kleur hadden. Ze keek me verbaasd aan. Dat had nog nooit iemand gevraagd. Iedereen had altijd gewoon de huidskleur kous genomen. Even later kwam ze terug met een folder en bleek dat er wel degelijk frisse, vrolijke kleuren beschikbaar zijn voor een steunkous.
Ik vind huidskleur gewoon een lelijke, saaie kleur en ik heb niet de illusie dat je de huidskleur kous niet zal zien zitten. Ik vind het trouwens prima als de kous zichtbaar is en dan is het wel zo leuk om een vrolijke kleur te hebben. Ik krijg twee steunkousen die ik afwisselend aan kan doen. Ik koos voor zwart en felroze.

Twee weken later werd ik gebeld. De zwarte steunkous was klaar, maar de felroze was helaas niet meer leverbaar. Nog dezelfde dag reed ik naar Gendringen om de steunkous op te halen. Eerst kreeg ik een demonstratie hoe de steunkous aan en uit te trekken. Om de kous aan te trekken moet ik eerst een gladde, groene zak over mijn arm trekken, daarna moet ik een rubber handschoen aandoen en dan pas kan ik de strakke, zwarte kous over de groene zak heentrekken. De kous moet mooi aansluiten bij de oksel en de pols. Als de kous op z’n plaats zit, moet ik met mijn gehandschoende hand de kous op zijn plaats houden en kan ik met mijn voet de groene zak eronder uit trekken door deze in een lus te steken en mijn been te strekken. Ik vond het eerst een hele toer, maar het went snel.

De bandagiste en de eigenaresse kwamen beiden vertellen dat ze het zo leuk vinden dat ik graag een kleurige kous wil hebben. De meeste mensen willen hun kous het liefst zo min mogelijk laten opvallen. Ik ga mijn kous met verve dragen, als een mooi kledingstuk.
Er waren die ochtend staaltjes binnengekomen van de nieuwe kleuren van 2017. Ik koos voor de kleur ‘deep aqua’.  Een mooie groenblauwe kleur. Als service zal de kous worden thuisgestuurd. Tevreden rijd ik huiswaarts.

Als ik thuiskom is mijn hand een beetje rood en dik, de kous knelt en mijn arm doet zeer. Ik denk dat mijn lichaam nog even moet wennen aan de constante druk die het rubber weefsel uitoefent op mijn lymfevaten. Als ik de kous afdoe zitten er allemaal striemen in mijn arm en ik vraag me af of dat zo hoort. Die avond moet ik opvallend vaak plassen en voelt mijn arm slank en licht aan. De kous lijkt nu al te helpen.

Ik probeer de steunkous nu iedere dag een uurtje te dragen. Ik vind het vreselijk beroerd zitten. De hele arm voelt stijf en stram aan en het knelt bij de elleboog, maar het helpt verbazingwekkend goed. Als ik de kous af doe, is de arm soepel en dun. Zo dun is mijn arm na de operatie nog niet geweest. Een handig hulpmiddel die steunkous. Laat de zomer maar
komen.