Twaalf en een half

Twaalf en een half jaar geleden…. trouwden we in het bos achter ons huis.
Het was een supergave dag die we vierden met onze familie en dierbare vrienden en waar we met veel plezier aan terugdenken.

Het begon allemaal in Hawaii waar Frans me op het verlaten strand van Polihali beach ten huwelijk vroeg. Toen hij de grote pizzadozen in het zand legde en voor me neerknielde, terwijl de ondergaande zon de hemel uiterst romantisch roodkleurde, wist ik direct wat hij van plan was. Frans zag aan mijn gezicht dat ik wist wat hij wilde gaan vragen en werd daar emotioneel van. En dat ontroerde mij dan weer. Na tweeëntwintig jaar samen ken je elkaar door en door en dat is mooi. Ik beantwoordde zijn vraag al met een enthousiast ‘ja’, toen hij pas bij ‘wil je’ was.

De reden dat we na zo’n lange tijd toch nog wilden trouwen was dat we in het bijzijn van familie en vrienden wilden vieren dat we samen zo gelukkig zijn. We wilden een bruiloft op onze eigen manier vormgeven en dat is gelukt.

Al tijdens onze vakantie op Hawaii begonnen we met de voorbereidingen. We vroegen het meisje van ons guesthouse of ze een foto van ons wilde maken voor de uitnodiging van ons huwelijk. De foto’s zijn wat onscherp weet ik nog, omdat ons eigen toestel kapot was gegaan en zij alleen een eenvoudig klikklak toestel bezat dat geen zoomfunctie had. Ze deed erg haar best om er iets moois van te maken; ze liep zonder ook maar een moment te aarzelen met haar spijkerbroek de golven in om ons op het strand met de zee aan onze voeten te vereeuwigen.

Eenmaal in Nederland prikten we zaterdag 3 juni 2006 als datum voor ons feest. We ontwierpen onze trouwkaart, haalden herinneringen op, bedachten een mooie trouwceremonie, schreven teksten, gingen op zoek naar een geschikte locatie, vonden een trouwambtenaar waar het mee klikte en een cateraar die ons verraste met heerlijke gerechten. We hadden veel plezier met de voorbereidingen. En ik ging op mijn veertigste helemaal los met de trouwjurken. Eigenlijk was de eerste de beste jurk die ik aandeed meteen raak, maar ik liet me de kans niet ontnemen om nog allerlei andere trouwjurken te passen. Dit was tenslotte een ervaring van ‘once in a lifetime’.

De week voor onze bruiloft was het ongekend koud en nat voor de tijd van het jaar. We vroegen ons af of het wel verstandig was om met dit weer in het bos te trouwen, want we hadden geen alternatief achter de hand. We besloten dat iedereen bij slecht weer voor regenkleding of een paraplu moest zorgen. Het zou doorgaan zoals wij het hadden bedacht; weer of geen weer. De dag voor ons trouwen – precies op tijd – brak de zon door.

We ontvingen onze gasten met een ‘lei’, een Hawaiaanse bloemenslinger, die liefde en vriendschap symboliseert en verwelkomden hen met de ‘aloha-spirit’. Aloha staat voor samen delen in levensvreugde.

Via het ‘mijlpalen pad’ liepen we het bos in naar de ceremonieplek. Op het mijlpalen pad stonden of hingen voorwerpen die voor Frans en mij iets uit onze relatie symboliseerden, zoals een oude fiets, een hart van chocolade en een wereldbol. Bij elk voorwerp vertelden we een memorabele anekdote uit ons verleden. Er werd veel gelachen en er hing een ongedwongen sfeer. Op het eind van het mijlpalen pad hoorden we de tonen van een saxofoon die ons verder het bos in lokten.

We hielden een ceremonie met de vier elementen: aarde, water, vuur en lucht. De kinderen mochten twee bomen voor ons in de aarde zetten, ze voeden met water en hun wensen met een ballon de lucht in sturen. We bedankten onze ouders voor hun liefde en staken fakkels aan om de liefde brandend te houden. Naar elkaar toe spraken we een zelfgemaakte trouwbelofte uit. Tussen elk onderdeel van de ceremonie was er mooie muziek, waaronder ‘De engel van mijn hart’ van Marco Borsato, ‘You’ve got a friend’ van Carol King, dat live werd gezongen.

Om onze liefde te symboliseren hadden we een bronzen beeldje laten maken. We eindigden de ceremonie hand in hand staand in een kring; de kring van verbondenheid.

Daarna was het party time met lekker eten en natuurlijk dansen! Onze families hadden samen een video gemaakt met foto’s van Frans en mij van nul tot veertig en voorzien van humoristisch commentaar. Frans zong als verrassing voor mij het nummer ‘Zij’ van Marco Borsato, waardoor ik heftig ontroerd was. Hij wist echter niet dat ik met mijn zanglerares ook een nummer voor hem had ingestudeerd. Mijn zangtalent is niet zo goed ontwikkeld, dus ik had niemand verteld dat ik ook een nummer zou zingen, dan kon ik het gewoon achterwege laten als ik te zenuwachtig was. Maar nu Frans zo mooi voor mij had gezongen, wilde ik niet achterblijven. Dus gaf ik de band een seintje en vroeg de verbaasde ceremoniemeester om sterretjes uit te delen voor mijn romantische nummer ‘Lovin you’. Ergens halverwege mijn liedje dat ik nogal vals en geknepen ten gehore bracht, ging het brandalarm af.

Een aanzienlijk aantal vrienden en familieleden bleven bij ons thuis overnachten. Dat maakte dat het feestgevoel de volgende dag nog even doorging. We brunchten samen met champagne en daarna kletsten we nog wat na met iedereen, totdat de gasten één voor één vertrokken. Wat restte waren de prachtige herinneringen, de foto’s, de film van de ceremonie, de cadeaus en de gelukwensen die mensen voor ons hadden ingesproken in de ‘babbelbox’.

Niet te geloven dat het alweer twaalf en een half jaar geleden is, de hele trouwdag staat nog glashelder op mijn netvlies. We zijn nog steeds gelukkig samen en dat vieren we ook nog regelmatig, al zijn we wat ouder en grijzer geworden. Op naar de 25 jaar! Maar eerst samen uit eten om deze mijlpaal te vieren.

2 Reacties

  1. Wat een mooie fotos, het geluk straalt er vanaf. En Frans met donker haar, dat had ik niet verwacht haha. Leuk die oude herinneringen. Op naar de 25 jaar en dat lukt vast. <3<3

Laat een reactie achter bij aschmanbdmReactie annuleren