Verrassing

Toen ik opstond en door het slaapkamerraam naar buiten keek, zag ik drie witte donsballetjes door de tuin huppelen. Ik trok snel wat kleren aan en sprintte naar beneden. Drie wit met bruin gevlekte minikonijntjes doken onder de compostton. Daar vond ik de ingang van het hol, dat Lana vakkundig en geheel buiten ons medeweten om had gemaakt om haar jongen te krijgen.

Ik had wel een vermoeden gehad, toen ik op een vroege lentedag een klein, bruin konijntje om Lana heen zag dansen. Ik had de mensen die voor Lana zorgden toen we op vakantie waren wel geïnformeerd, maar ze hadden niets bijzonders gemerkt. Nee, er was geen nestje. Nee, Lana had geen jonkies gekregen tijdens onze vakantie, zo werd ons verzekerd. We hadden zelf de tuin doorzocht op holen en niets kunnen vinden. Nou dan zou het wel niet zo zijn, dachten we nog. Maar het was dus toch waar. Alleen had Lana haar kleintjes heel goed voor ons verborgen gehouden.

Mijn moedergevoelens werden direct geactiveerd toen ik de kleintjes in de tuin zag rondspringen en ik trof maatregelen om de konijntjes – die zich toch al weken zonder mijn bemoeienis prima hadden weten te redden – te beschermen tegen vraatzuchtige katten en roofvogels. Ik was bang dat de mini’s door het gaas zouden glippen naar het terrein van de buren, of nog erger: naar het hondenuitlaatveld achter ons huis. Ik hing het net dat we altijd gebruiken om te voorkomen dat er bladeren in de vijver vallen, zo goed en zo kwaad als het ging in een struik, maar ik was er niet gerust op.

Ik stelde Frans op de hoogte via de app. De hele middag waren we in touw om de konijntjes te vangen. Ik dacht eerst dat het er drie waren, maar er bleken er zes in het hol te zitten, dat Frans voorzichtig had uitgegraven. Telkens als we een konijntje te pakken kregen, sloot ik hem op bij zijn kameraadjes op het toilet, het enige vertrek dat ik hermetisch kon afsluiten.

 

 

 

 

Toen we dachten klaar te zijn, zag ik een klein bruin konijntje onder de heg wegduiken. Hij had een schutkleur en was moeilijk te traceren. In onze zoektocht naar het bruine konijntje vonden we nog een witte, die onder de heg heen en weer rende. Omdat het echt niet lukte deze twee konijntjes te vangen, bedachten we dat ze waarschijnlijk naar het hol zouden terugkeren, als ze dachten dat het veilig was. Daarom legden we een buis in het hol en besloten af te wachten. Een uurtje later zat het witte konijntje met grijze oortjes in de buis en konden we het gemakkelijk vangen. Ik zakte uitgeput neer in een stoel.

Frans was de hele avond in touw om een hok te timmeren in de bijkeuken. Het idee was dat de kleintjes in het hok zouden verblijven en dat Lana er bij zou kunnen om ze te voeden. We moesten dus iets maken waar Lana wel in en uit zou kunnen, maar de kleintjes niet.

Zelfs in het kleine toilet had ik moeite de konijntjes terug te vinden, die zich hadden verschanst onder de toiletpot en achter het afvalemmertje.
In hun nieuwe verblijf zetten we een kartonnen doos met wat oude doeken erover en legden we warm hooi neer. Nu maar hopen dat Lana ze zou blijven voeden. Ik maakte me zorgen over het kleine, bruine konijntje dat vannacht geen eten van zijn moeder zou krijgen en helemaal alleen in het donker zat, zonder broertjes en zusjes en met een kapotgemaakt hol. Hadden we er goed aan gedaan de konijntjes te vangen of hadden we de natuur zijn gang moeten laten gaan?

De volgende ochtend zit het bruine konijntje in de buis in het holletje en kunnen we hem gemakkelijk pakken. Het gezin is compleet: bruintje met de zeven witjes.
’s Middags missen we echter alweer twee konijntjes, die blijkbaar ontsnapt zijn uit het hermetisch afgesloten hok. Hoe kan dat nu? Uiteindelijk vinden we de twee terug. Ze hebben zich uit angst tussen de muur en de verwarming omhoog gewrongen en zitten versteend tegen de muur gekleefd. Het is nog een heel karwei om ze daar weer weg te krijgen.

 

 

 

 

’s Avonds als we thuiskomen van een verjaardag tel ik er maar vijf. Waar is de rest gebleven? We zoeken de hele bijkeuken af en ontdekken dat ze gemakkelijk over het door Frans getimmerde schot heen kunnen springen. Ze verstoppen zich in de kleinste hoekjes en gaten en houden zich muisstil. Al snel hebben we weer zeven konijntjes, maar waar nummer acht is blijft een raadsel.

Stress krijg ik ervan. Ik wil alle acht de konijntjes redden en vind het vreselijk dat we er één kwijt zijn.
We besluiten dat de bijkeuken geen veilige plaats is. We zullen ze verplaatsen naar de keuken. En zo zit ik met mijn neef, die een nachtje bij ons blijft slapen, ’s nachts om één uur nog een nieuw hok in elkaar te schroeven. Als ik eindelijk op bed lig en mijn ogen sluit zie ik allemaal witte konijntjes heen en weer springen.

De volgende ochtend vindt een kleine verbouwing plaats. We verplaatsen de keukentafel en de vier stoelen naar de woonkamer. Maken een groot hok in de keuken, leggen stro op de grond, plaatsen bakjes en doeken waar de konijntjes zich schuil kunnen houden en hopen dat dit voldoende zal zijn. Mijn neef ziet buiten in de tuin nummer acht zitten, hij loopt ernaar toe en grijpt de deugniet bij zijn vel. Een wondertje. We zijn weer compleet.

De kleintjes groeien als kool. In een week tijd zijn ze verdubbeld in omvang, net als hun poepjes, die eerst niet groter waren dan een minuscuul speldenknopje, maar nu toch al de omvang van een flinke peperkorrel hebben.
Voor Lana is het zwaar. Ze is erg mager en futloos, terwijl ze drie keer zoveel eet als normaal. Als ik met haar naar de dierenarts ga, blijkt ze hoge koorts te hebben. Ze denken aan een ontsteking van de baarmoeder. Ze krijgt een ontstekingsremmer, antibiotica en een infuus met een oppepper. Dit moet haar er weer bovenop helpen.

Het is erg mooi om te zien als Lana de jongen voedt. Ze springt het hok in en de kleintjes rennen direct op haar af, ze liggen vechtend en spartelend op hun rug te drinken, terwijl Lana er rustig boven blijft staan. We hebben ontdekt dat ze ze ’s avonds rond elf uur voedt.

Omdat de kleintjes graag buiten zijn, hebben we een ren voor ze gekocht. Ze liepen eerst wat angstig en onwennig rond, maar al snel maakten ze de meest wilde capriolen en zaten lekker gras te knabbelen. Ze zijn erg ondernemend.

 

 

 

 

Een groot deel van de tijd besteed ik aan het knuffelen en verzorgen van de konijntjes die inmiddels namen hebben gekregen: Snow, Cesar, Tommie, Lucca, Lazy, Jumpy, Twinnie en Stripe. Ik ben erg blij met de verrassing van Lana: ze zijn zo schattig.

Mensen vragen wel of we ze alle acht willen houden. Nou, dat denk ik niet. Als ze een week of acht oud zijn, zullen we voor allemaal een fijn tehuis zoeken. Dus mocht je zo’n schattige witbruine hangoor willen, meld je dan bij ons.