Wankel evenwicht

Het herstel van mijn gezondheid, energie en conditie verloopt in grillige lijnen en gaat niet zo snel als ik had verwacht en gehoopt. Mijn bolletje energie is nog steeds klein en ik moet heel bewust kiezen hoe ik mijn energie besteed. Als ik iets meer energie heb vergeet ik dat snel en dat betekent meestal dat ik teveel doe, wat weer resulteert in een dag op bed liggen met knallende hoofdpijn. Het lastige is dat ik niet aanvoel wat mijn lichaam wel en niet aankan. Misschien zit ik wel teveel in mijn hoofd en te weinig in mijn lijf. Nu de behandelingen zijn afgelopen moet ik van mijn hoofd ook weer van alles. Ik heb nu immers geen reden meer om te lantefanteren.

Ik vind het frustrerend te merken dat mijn conditie erg slecht blijft, vooral als ik het vergelijk met een half jaar geleden. Waarom herstelde ik toen zo wonderwel en lukt het me nu voor geen meter? Er is ook telkens wat. Eerst kreeg ik last van mijn rug en heeft een manueel therapeut mijn bekken rechtgezet en wat gewrichten losgemaakt. Ik was er twee dagen doodmoe van. Toen ging geheel onverwachts het litteken van mijn port-a-cath ontsteken en moest ik naar de huisarts om het abces te laten verwijderen. Uit voorzorg kreeg ik een crème met antibiotica. En nu ben ik geveld door griep en verkoudheid. Ik voel me al de hele week beroerd met koorts, snotneus en irritante kriebelhoest.
Je zou misschien denken dat een griepje makkelijk te verdragen is na zo’n zwaar behandeltraject als wat ik achter de rug heb, maar het tegendeel is waar. Ik kan er helemaal niet meer tegen. Ik ben het spuugzat om alsmaar ziek te zien. Ik ben boos en chagrijnig dat ik me weer beroerd voel.

Ik hang als een zombie de hele dag in mijn pyjama voor  de buis en kan me tot geen enkele actie aanzetten. Ik ben zó moe. Bijna net zo moe als tijdens de chemokuren, denk ik opstandig en ik vraag me af of het ooit nog wel ‘goed’ zal komen met mij. Of ik mijn conditie weer op peil krijg. Of ik weer aan het werk kom. Ik ben bang dat ik nergens meer gewoon leuk aan mee kan doen, omdat ik overal te moe voor ben. Neem nu de wintersport. We hebben net een heerlijke sneeuwvakantie met familie in de Dolomieten achter de rug. Het was fijn om samen op vakantie te zijn, te praten en te eten, maar ik had het nóg leuker gevonden als ik daar ook iets had kunnen doen.  Er waren hele mooie sneeuwwandelingen uitgezet en ik had me er erg op verheugd om er daar een paar van te maken. Maar al na de eerste wandeling met mijn schoonzus merkte ik dat mijn lichaam echt nog maar weinig aankan. De kleine wandeling, door de maagdelijk witte sneeuw, bezorgde me een knetterende hoofdpijn. De rest van de week deed ik heel voorzichtig aan en liep slechts minieme stukjes. Ik vind het bijzonder frustrerend omdat ik een half jaar geleden – voor de start van de hyperbare zuurstoftherapie – nog zonder problemen kon joggen, fietsen en wandelen in de bergen.

‘Wat heb je nodig?’, vraagt Frans aan mij. ‘Geduld’, antwoord ik spontaan en tot mijn eigen verbazing. Geduld en leven in het nu. Me niet vergelijken met een half jaar geleden. Gewoon accepteren hoe het nu is. Rustig aan doen. Relaxen. En vooral niet teveel willen.

Als Frans mijn blog leest, (ik laat mijn blog voor publicatie meestal eerst door Frans lezen) zegt hij dat hij meer de nadruk zou leggen op de fijne vakantie die we hebben gehad. En daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Het was een fijne vakantie. Ik heb genoten van de verse sneeuw, de mooie vergezichten op de top, de zon in mijn gezicht en lekkere pasta’s en pizza’s. Aan het gezelschap lag het zeker ook niet. Het was gezellig elkaar te treffen in een berghut tijdens de lunch en ik vond het lief dat ze hun best deden me gezelschap te houden. We hadden fijne gesprekken. Toch kan ik er niets aan doen dat ik soms het gevoel had een uitgerangeerde tachtigplusser te zijn, die buiten de boot valt terwijl de anderen plezier maken, als zij met z’n allen gingen skiën en ik braaf met de stoeltjeslift weer naar beneden ging. Het haakt in op een pijn uit mijn kindertijd, toen ik menig kinderfeestje of speelpartijtje heb moeten missen, omdat ik weer eens crepeerde van de oorpijn of met een piepende ademhaling van de bronchitis op bed lag. Als kind haatte ik het om ziek te zijn, omdat ik dan allerlei leuke dingen miste. En eigenlijk is dat nog steeds zo.

Geduld is een schone zaak. Ik hoop dat ik het op kan brengen.

DSCN5781 DSCN5785

5 Reacties

  1. Hoi Dorothé, ik lees sinds kort met je mee. Je laatste post is zo ontzettend herkenbaar. Ik zit sinds vorig jaar februari in hetzelfde schuitje en nu ook enige weken in het vacuüm na de behandelingen. Klaar met behandelingen blijkt niet gelijk te zijn aan “over tot de orde van de dag”. Ook ik kamp met allerlei kleine dingen die het gewone leven echter enorm belemmeren. Althans, klein in vergelijking met de tijd van (met name) de chemo. Het blijft frustrerend dat er nu maar kleine stapjes gezet worden, maar ja. Het valt gewoon niet te versnellen! Ook je twijfels van hoe het verder zal gaan (o.a. over je werk) zijn erg herkenbaar, helaas. Succes met je geduld 🙂

    1. Hoi Judith, leuk dat je meeleest. Jij ook succes met je geduld. Dat we onze kleine succesjes en stapjes voorwaarts mogen koesteren.

  2. Heyy lieve Dorothé,

    Ik kan me zo voorstellen dat je baalt als een stekker of zoals een leraar van mij het ooit benoemde ’24 stekkers in een stopcontact’ ……….
    Dat je het zo zat bent om aan veel leuke dingen niet mee te kunnen doen, en dat dit triggert met vroeger; zeker!

    Een ingeving zegt mij nu dat het wellicht een soort van ‘les’ is om hier anders mee om te leren gaan dan toen je kind was…..

    Je hebt toch contact met engelen? Vraag hen is hoe je dit zou kunnen doen………..op een Liefdevolle manier hiermee omgaan.

    Zelf heb ik het gevoel dat je in de eerdere periode van wonderlijk herstel van je hoofd nog niets echt moest – dat je koppie nog geen eisen stelde en je daardoor gemakkelijker deed wat kon. Snap je?

    Een hoofd dat voortdurend de wens heeft ergens aan deel te nemen – in mijn situatie gaat het vaak om een hoofd dat steeds maar zegt wat allemaal nog moet – vreet heel veel energie; volgens mij kunnen jij en ik deze energie beter gebruiken 😉

    Mij helpt het om bv een of twee taakjes te noteren voor de gehele dag zodat ik weet wat ik die dag wil doen…..
    Daarna kan ik dan makkelijker voelen dat ik die dag niets meer hoef!

    Wellicht helpt dat ook voor jou?

    Liefs en sterkte.
    Knuff Carolien Uhmmmm Miss Sunshine

Laat een reactie achter bij biancaReactie annuleren