Een hartverwarmende kerst

De eerste week nadat ik gestopt was met de hyperbare zuurstoftherapie voelde ik me nog ontzettend moe en lag ik ’s avonds om acht uur al in bed om niet voor de volgende ochtend negen uur weer te ontwaken. Maar sinds een week begint mijn energie weer terug te komen en het gaat in net zo’n steile lijn omhoog, als het aan het begin van de therapie omlaag is gegaan. Bijzonder om te merken vind ik dat. Ik spring weer ongemerkt op de fiets om even naar de tandarts te gaan, ik stofzuig even de keuken en de bijkeuken en ik heb ook alweer een keer boodschappen gedaan, terwijl twee weken terug het uitruimen van de vaatwasser al een enorm zware klus was waar ik echt even van moest bijkomen.

Ik merk het ook aan mijn hoofd dat volop bezig is met het produceren en uitwerken van leuke ideeën. Ik maak kerstkaarten, ben actief op facebook, heb mijn opleiding Kindercoaching afgerond, heb een leuk feestje gepland, heb weer inspiratie voor meditaties en nieuwe cursussen, maak plannen voor vakanties en heb vooral heel veel zin om iedereen weer te zien en te spreken. Ik geniet enorm van de sociale contacten en ik weet nu van mezelf dat ik erg moet uitkijken dat ik niet alles vol plan met leuke activiteiten, omdat dat ook snel teveel kan worden. Ik ben nu eenmaal iemand die ook tijd nodig heeft om alle opgedane indrukken rustig te verwerken en dat kan ik het beste als ik alleen ben.

De een na laatste immuunkuur is een feit. Het voelt eigenlijk best raar dat ik vanaf half januari niet meer iedere drie weken in het ziekenhuis zal zijn. Ik zal de contacten met de oncologie verpleegkundigen en de oncoloog best gaan missen denk ik. Het voelde toch een beetje als een warm bad. Ik heb ze mijn boek aangeboden, waarin ik een persoonlijke boodschap voor hen had geschreven. De verpleegkundigen reageerden heel enthousiast en ze gaan het boek bij toerbeurt lezen. Ze zijn benieuwd naar mijn ervaringen en of ze er nog iets van kunnen leren. De oncoloog stond eigenlijk vooral perplex dat ik het boek nu al af had. Hij zei: ‘nu al een boek, dat is eigenlijk een jaar te vroeg. Je bent nog onder behandeling en veel vrouwen ervaren een moeilijke periode juist als de behandeling is afgerond.’ ‘Nou’, flapte ik eruit: ‘ik ben er wel helemaal klaar mee, voor mij is het afgerond.’ Ik ben wel heel benieuwd wat hij van mijn boek vind. Ik hoop dat ik dat nog eens te horen krijg.

Ik ben sowieso nieuwsgierig naar wat mensen van mijn boek vinden. Hoe ze het vinden om te lezen. Het is tenslotte heel persoonlijk en ik kan moeilijk inschatten hoe het bij anderen overkomt, omdat het voor mij juist zo gewoon is wat ik allemaal beleef. Ik heb al wel een paar leuke reacties. Zo hebben we bijvoorbeeld, na drie jaar in het half donker te hebben gezeten, nieuwe verlichting aangeschaft via een binnenhuisarchitecte die ons hierover adviseerde. Zij zag mijn boek op tafel liggen en heeft het spontaan gekocht bij bol.com. Toen ik haar laatst tegenkwam in het bos, vertelde ze dat ze het in één ruk heeft uitgelezen. Dat vind ik heel bijzonder.

Ik hoop dat mijn boek ook een rol mag spelen voor mensen met kanker en hun naasten. Dat het hen inspiratie en kracht geeft, dat ze er dingen in herkennen of dat het hen helpt bij de verwerking van hun verdriet en bij alles wat ze hebben meegemaakt.

We gaan de kerst en het nieuwe jaar vol verwachting tegemoet. Er staan een hoop leuke uitstapjes en ontmoetingen te wachten.  De uitslag van de halfjaarlijkse MRI-scan was goed. Dat was een fijn cadeau zo net voor de kerst. Twaalf januari is de allerlaatste immuunkuur en veertien januari gaat de port-a-cath eruit. En dan ben ik echt helemaal klaar. Op de hormoonkuur na dan, die gaat nog een paar jaar door, maar dat is prima te doen.

Rest mij nog iedereen een hartverwarmende kerst toe te wensen en dat in 2016 ieders wensen mogen uitkomen!

DSCN0143

3 Reacties

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *