Eerbetoon op de fiets

Hij hield van fietsen. Was samen met zijn vrouw de halve wereld over gefietst. Ze hadden prachtige tochten gemaakt in verre landen en dichtbij huis. Er was weer een fonkeling in zijn ogen verschenen toen hij in de laatste weken van zijn leven een driewieler had kunnen leasen. Fietsen maakte hem blij. Daarom vond ik het niet verwonderlijk dat zijn laatste rit – de tocht naar het crematorium – per fiets zou zijn.
Toen ik bij zijn huis in Almere aankwam stond er al een stoet van familie en vrienden; allemaal met een fiets in de hand. Zijn witte kist versierd met tekeningen, handgeschreven teksten en veldboeketten rustte op een bakfiets. Langzaam en plechtig zette de stoet zich in beweging onder de klanken van zijn geliefde muziek. Hij bleek zelf hobo te hebben gespeeld, maar dat leerde ik pas tijdens de herinneringsbijeenkomst over zijn leven. Ik had hem niet heel goed gekend, maar de paar keer dat we elkaar hadden ontmoet hadden indruk gemaakt. Dat had ik hem nog geschreven op een kaartje dat ik hem vlak voor zijn overlijden had gestuurd.
De fietstocht naar het crematorium volgde exact dezelfde route als vier maanden tevoren, toen zijn geliefde vrouw was overleden. Op de vraag wat haar wensen waren ten aanzien van haar crematie, begrijp ik dat ze spontaan had geroepen: ‘doe maar een ‘drop-off’, het liefst wil ik per fiets naar het crematorium worden gebracht en daar worden gedropt. En dan een bijeenkomst om mijn leven te vieren ergens anders, in een gezellige, warme ruimte’. De nabestaanden hadden er alles aan gedaan om haar wensen zo goed mogelijk te realiseren. De fietstocht met de drop-off bij het crematorium en een herinneringsbijeenkomst daarna in een intieme, warme omgeving was hem zo goed bevallen dat hij voor hetzelfde concept had gekozen. Precies vier maanden later fietsten we de kist met zijn lichaam in een stoet van familie en vrienden naar zijn eindbestemming.
De bakfiets reed voorop, daarachter volgden in tweetallen de fietsers. Elke fiets was versierd met bloemen. Langzaam maar gestaag vorderde de tocht. Aangekomen bij het eindpunt parkeerde iedereen zijn fiets en verzamelde zich om de kist voor een kort afscheidswoord en een moment van stilte, waarin ieder op zijn eigen manier het leven van de overledene de revue liet passeren, denkend aan de momenten die ze samen hadden beleefd. Het verdriet van de naaste familie was intens en goed voelbaar.
De herinneringsbijeenkomst twee dagen later was troostrijk en een mooi eerbetoon aan zijn leven. Ik leerde nieuwe kanten van hem kennen en vond het fijn om te weten dat hij een goed en liefdevol leven heeft gehad.

De dag van de stille fietstocht breidde ik uit met een ereronde: als eerbetoon aan hem fietste ik een rondje langs de Oostvaardersplassen. Een prachtig natuurgebied met wuivend riet, woeste runderen, damherten en vele watervogels. Op een stil plekje keek ik naar het water. En daar zag ik een bever. De bever zwom op zijn rug, dook onder water en kwam in een dartelende sprong weer boven het water uit. Op dat moment maakte mijn hart een sprongetje van blijdschap. Ik voelde zoveel vreugde bij de bever. Het was een moment dat me raakte.
’s Avonds deelde ik mijn belevenissen met een vriend. Refererend aan de fabeltjeskrant, dat oude kinderprogramma uit onze jeugd, vroeg hij: ‘was het Ed of Willem’.  ‘Ed natuurlijk’, antwoordde ik hem glimlachend.