Fietsmaatjes

Mijn oncoloog zei het eens terloops tegen mij, bijna aan het einde van mijn behandeling: ‘mensen die kanker hebben gehad, voelen vaak de behoefte hun reis nog eens over te doen. Dan gaan ze de Alpe d’Huez beklimmen of trainen voor een marathon.’ Ik dacht toen dat ik wel genoeg had aan mijn expeditie borstkanker, maar nu ik zo intensief aan het trainen ben voor de beklimming van de Col d’Aubisque vraag ik me af of ik inderdaad mijn reis met borstkanker op sportief gebied aan het herbeleven ben. Toen ik afgelopen weekend op de bank lag met overbelaste kniepezen en een zeurende pijn onder mijn knieschijven, barstte ik in tranen uit bij de gedachte dat ik misschien wel niet in staat zou zijn om de berg te beklimmen. Want ik wil de top bereiken. Ik wil zo graag de top bereiken, dat het voelt alsof mijn leven ervan af hangt.
Bij het overwinnen van de borstkanker moest ik afdalen naar het dal van de canyon, toestaan dat ik steeds minder en minder kon. Het was een uitputtingsslag en ik moest proberen overeind te blijven tot het eind van de behandeling in zicht was. Afdalen tot de bodem bereikt was.
Nu onderneem ik de reis in tegenover gestelde richting; ik ben onderaan de berg begonnen en klim langzaam naar de top. Het is een lange klim en net als de expeditie vraagt het voorbereiding, commitment en geduld. En vertrouwen op een goede afloop.
Dat vertrouwen is er niet altijd. Ook de reis naar de top gaat niet in één rechte, stijgende lijn omhoog, maar kent pieken en dalen, momenten van tegenslag, wanhoop en het verliezen van de moed. Gelukkig hoef ik de reis niet alleen te maken. Net als tijdens mijn expeditie borstkanker heb ik vele fietsmaatjes die me op mijn reis vergezellen en ondersteunen. Allereerst natuurlijk familie, vrienden en bekenden die vertrouwen in me hebben uitgesproken door me te sponsoren, daarnaast zijn er mijn fietsvrienden en mededeelnemers aan de challenge, die me – elk op hun eigen unieke manier – begeleiden tijdens het fietsen. De één heeft me enthousiast gemaakt voor het fietsen en me gestimuleerd om de uitdaging aan te gaan. Ze heeft me ingewijd in de wereld van het wielrennen en op haar fiets kreeg ik les in het vast- en losklikken van de pedalen. Samen met haar maakte ik de eerste tochtjes op mijn racefiets.
Ik kwam tot de ontdekking dat veel van mijn vrienden zich ontpopten tot wielrenmaatjes; de één nam me mee voor een trainingstocht door het glooiende landschap van Berg en Dal, de ander nam me op een gure vrijdagochtend mee de Holterberg op en met weer een ander ploeterde ik met windkracht zes door het kale weidelandschap van de uiterwaarden tussen Doesburg en Bronckhorst. Zonder morren stelden ze zich op als meesterknechten in dienst van mij; ze pasten hun tempo aan , zetten de koers uit, hielden me uit de wind, trakteerden me op thee of soep, leidden mijn gedachten af als ik het moeilijk had en boden een luisterend oor.
Anderen verrijkten me met tips en adviezen, leerden me behendigheid op de fiets, gaven me hun hartslagmeter, maakten een trainingsschema voor me, hielpen me bij de afstelling van de fiets, gaven instructies voor klimmen en dalen, hielpen bij het opbouwen van de conditie en lieten me kennismaken met hun favoriete Montferland trainingsrondje, terwijl we samen trainden voor hetzelfde doel.
En dan is er nog de support groep; echtgenoot en vrienden die meegaan om mij de berg op te schreeuwen, die me gaan voorzien van voedsel tijdens de klim, de camper ergens parkeren zodat ik tussentijds even kan uitrusten of iets van kleding kan aan- of uittrekken en er is zelfs een ultieme bondgenoot die me al fietsend naar de top wil begeleiden.

Met zoveel hulp en ondersteuning kan ik gewoon niet falen. Kanjers zijn het. Stuk voor stuk. Allemaal. Al die fietsmaatjes. Bedankt Kanjers! Samen zijn we sterk.

Ik wil heel graag de top van de Aubisque bereiken. Dat is mijn ultieme doel. Het voelt zo sterk dat het is alsof mijn leven ervan afhangt. Desondanks is het belangrijk mij te realiseren dat het om de reis zelf gaat. Dat het gaat om de beklimming, de deelname, de ervaring, het aangaan van de uitdaging, het genieten van mijn lichaam en de fysieke beproeving, het landschap, het gezelschap, de steun en de vriendschap. Het behalen van de top is slechts de kers op de taart.

Ook al zou ik de top niet halen, ik heb nu al volop genoten van de reis er naar toe. Ik heb nieuwe werelden ontdekt, vrienden gemaakt en intense ervaringen beleefd.
Niettemin kan ik, als ik mij voorstel hoe ik al fietsend aankom op de top, de mengeling van trots en vreugde, van ontroering en dankbaarheid, die als een orkaan door mijn aderen raast, al voelen. Ik zie mezelf al huilend in de armen van Frans vallen die op de top op mij staat te wachten. Een emotionele ontlading, die als een fontein naar buiten spuit.

Het bereiken van de top, ik had me dat tot op heden niet zo gerealiseerd, staat symbool voor het  einde van mijn expeditie borstkanker. Precies vijf jaar na dato!