Gewoon

Het leven wordt weer langzaam gewoon voor mij en dat is een goed teken. Borstkanker is geen gespreksonderwerp meer. Ziek zijn is niet meer mijn wereld. Toch vind ik dat heel soms ook een beetje jammer. In het licht van de dood lijkt het of het leven iets magisch krijgt. Alsof het leven meer glans heeft. Alles lijkt intenser en waardevoller op het moment dat je je realiseert dat het leven eindig is. Elke dag is een geschenk die je zo goed mogelijk wil benutten. Tijd is kostbaar en helpt je om bewuste keuzes te maken. Ik heb dit echt zo ervaren en voelde me intens dankbaar en blij dat ik leefde. Toen de gewoonste dingen niet meer vanzelfsprekend waren, leek het alsof ik vanuit een ander perspectief naar de wereld keek, alsof ik het leven meer kon waarderen. Nu het leven weer gewoner wordt, spring ik geen gat meer in de lucht als ik boodschappen ga doen, doe ik geen vreugdedansje meer dat ik gewoon op de fiets kan springen en de wind door mijn haren voel waaien. Nu mijn vrienden zeggen dat de oude, vertrouwde Dorothé weer terug is, ben ik soms ook gewoon chagrijnig als ik de vaatwasser uitruim of de keutels van Lana moet opruimen. Het leven lijkt wat doffer. Gewoner.

Gisteren ben ik bij mijn vriendin met het herseninfarct op bezoek geweest. Het was een confronterend weerzien. Ik realiseerde me in één klap dat voor haar niets meer gewoon is. De kleinste dingen die ze doet worden gezien als een wonder. Ze mag nog geen vloeistof drinken, omdat er dan grote kans is dat ze zich verslikt. Haar hele linkerkant is verlamd. De thee, waar ze zo van houdt, hadden ze verdikt tot een papje en moest ze voorzichtig naar binnen lepelen. Ieder hapje vergde een enorme inspanning. Als ze het papje in haar mond had, moest ze in haar hersenen het signaal vinden om te slikken. Soms kon ze het juiste commando niet vinden en duurde het wel een minuut voor ze het papje kon doorslikken. Maar ze deed het wel. Ik ben geraakt door haar doorzettingsvermogen. Wat een power.

Vanochtend ben ik ‘gewoon’ opgestaan, ik heb gedoucht, gegeten en een mooie wandeling door de sneeuw gemaakt. Bij alles wat ik deed vroeg ik me af of mijn vriendin dit ooit weer zal kunnen. Ik realiseerde me hoe bijzonder veel dingen je doet op een dag zonder er bewust bij stil te staan en ervan te genieten dat je het kan.

Ik hoop dat mijn vriendin ooit weer gewoon kan eten en dat ík eten blijf zien als iets bijzonders. Het is fijn als het leven weer gewoon is, maar ook als het iets van zijn magische glans behoudt.

4 Reacties

  1. Poeh, dat komt binnen….. Dank je wel voor deze spiegel!
    Inderdaad, wat een doorzettingsvermogen, op zo’n vriendin mag je supertrots zijn!
    Knuffel

  2. Dag Dorothé wat kan je mooi verwoorden wat je bezig houdt. Geweldig. Ik lees graag je blog. Lieve groet
    Lidy van de Poel.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *