Pijn

Op een dinsdag rijd ik naar onze architect die een ontwerp heeft gemaakt voor de nieuwe ruimte van Dolfijncoaching. Als ik een half uurtje binnen ben sta ik even op om de benen te strekken. Ineens gaat er een ferme pijnsteek door het kleine teentje van mijn rechtervoet, even later gevolgd door een tweede steek. Het doet zo zeer dat ik mijn schoen uitdoe om te kijken wat er aan de hand is. Tot mijn grote verbazing valt er een wesp uit mijn schoen, die even dizzy op de grond blijft liggen en dan weer vrolijk verder vliegt. Hoelang zit die wesp er al? Hoe komt die wesp in mijn schoen? Het blijven vragen waar geen antwoord op komt. De architect komt aanlopen met een fles azijn en een tissue om mijn voet mee te deppen, maar ondanks dit huismiddeltje zwelt de voet flink op en blijft de pijn irritant aanwezig, zodat ik van de rest van het gesprek nauwelijks meer iets meekrijg.

Thuis ga ik in een bak met koud water zitten waar ik zout in heb opgelost, maar het koude water doet zo zeer dat ik mijn voet er snel weer uittrek. De voet is warm, rood en opgezwollen tot precies onder de enkel. Die nacht slaap ik slecht. Het lijkt wel of ik iedere paar seconden opnieuw gestoken word. Telkens weer trekt die stekende pijn opnieuw door mijn kleine teentje.

Ik moet denken aan wat ik heb gelezen in het boek over chronische pijn van neurowetenschapper Dr. Ben van Cranenburgh, dat ik te leen heb van mijn schoonzus. Ik heb pijn altijd beschouwd als een signaal dat er iets mis is. En in principe is dat ook zo, maar er zijn uitzonderingen. Het pijnsysteem kun je vergelijken met een alarmsysteem. De bedoeling is dat als er een inbraak is het alarmsysteem afgaat. Maar het gebeurt ook wel eens dat er vals alarm is of dat het systeem niet meer uitschakelt en maar signalen door blijft geven. Het alarmsysteem staat dan eigenlijk te strak afgesteld. Ook het pijnsysteem kan door verschillende oorzaken te strak staan afgesteld. Het is sensitiever geworden voor prikkels en de prikkels kunnen als ernstiger worden geïnterpreteerd dan nodig is. Ik denk dat dit op het moment geldt voor mijn pijnsysteem, want ik heb niet het idee dat er iets ernstigs aan de hand is, maar de pijn is buitenproportioneel heftig. Ik ben er misselijk van en kan nauwelijks op mijn voet staan.
Ik besluit dat het tijd is om de verschillende pijn bestrijdingsmethodes uit het boek uit te proberen. Methode één is afleiding. De hersenen besteden aandacht aan de prikkels die het heftigst doorkomen. De prikkels concurreren dus met elkaar. Als je zorgt voor extra prikkels in de vorm van mooie muziek, een spannend boek of ontroerende film zal dat de pijn verminderen, omdat de aandacht wordt afgeleid. Simpelweg omdat  je hersenen niet overal tegelijkertijd aandacht aan kunnen besteden, het is óf de pijn óf dat mooie boek.
Ik ga vandaag echter voor methode twee: beweging. Hoewel het tegen natuurlijk voelt om bij pijn te bewegen, is aangetoond dat beweging vaak zorgt voor een pijnverlichting, mits er natuurlijk geen verwonding aan ten grondslag ligt. Ik ga voorzichtig op mijn voet staan, dan draai ik wat rondjes met mijn enkels, doe wat rek- en strekoefeningen en ga tenslotte op mijn tenen staan. Ik herhaal dit een paar keer en tot mijn verbazing neemt de pijn af. De voet blijft rood en dik, maar de stekende pijn is weg.