Begin juni is een tijd met memorabele data. Allereerst is er drie juni de dag dat Frans en ik tien jaar getrouwd zijn. Als verrassing neemt mijn liefje me mee naar hotel de Wilmersberg in de Lutte waar we ongeveer een jaar geleden ook zijn geweest, toen om te vieren dat mijn chemokuren erop zaten. Wauw wat een verschil met vorig jaar, toen ik nog met pruik rondliep en niet van huis durfde zonder het noodnummer van het ziekenhuis bij de hand te hebben. In het kleine zwembad van het hotel herinner ik me hoe ik een jaar geleden voor het eerst met mijn kale hoofdje voorzichtig een baantje ging trekken, hoe heerlijk het aanvoelde om weer te kunnen zwemmen en hoe uitgeput ik daarna was. Nu spetter ik er vrolijk op los en zwem zeker een kwartier lang baantjes heen en weer. Na het driegangen menu maken we een wandeling door de tuin en de landerijen van het landgoed. Het is heerlijk om buiten te zijn, na het heftige onweer van vanmiddag, waardoor we min of meer noodgedwongen uren op bed hebben doorgebracht met het kijken naar de kwartfinale van Roland Garros tussen Kiki Bertens en Timea Baccynski. De tuin en het landgoed waren veel kleiner dan ik ze in mijn geheugen had opgeslagen. Een beetje zoals je als kind iets een enorm groot gebouw kan vinden en wanneer je het als volwassene terug ziet er niets van deze grootsheid is terug te vinden, zoals bijvoorbeeld de klas van je kleuterschool. Ik zag het belachelijk kleine rondje dat we vorig jaar hadden gelopen en waarvan ik het idee had dat het een kilometerslange wandeling was. Ik zag ook de grappige, stenen bankjes die ongeveer om de honderd meter te vinden waren en waarvan ik regelmatig gebruik maakte om even uit te rusten. Nu waren we met tien minuutjes lopen al aan de rand van het landgoed en wandelden we door de bloeiende Rododendronlaan die vorig jaar nog onbereikbaar ver weg leek. Wat heerlijk dat ik al weer zoveel meer kan dan vorig jaar. We maken een lange avondwandeling en genieten van de mooie omgeving. De volgende dag is het stralend weer en maken we een pittige fietstocht door de omgeving met hier en daar een klimmetje. Het is prettig te merken dat ik ook die alweer aankan.
Dinsdag 7 juni was het precies twee jaar geleden dat ik het knobbeltje in mijn borst ontdekte en expeditie borstkanker begon. Niet te geloven dat het alweer twee jaar geleden is. Het eerste jaar staat nog in mijn geheugen gegrift, maar het tweede jaar lijkt voorbij gevlogen zonder dat ik er erg in heb gehad. Nu na twee jaar voelt de expeditie als een afgerond geheel. Niet alleen de behandelingen zijn afgelopen, ik heb ook het gevoel dat ik het emotioneel heb afgesloten. Dinsdag 7 juni is dan ook geen beladen dag. Het is een gewone, leuke dag waarop ik cursus geef en een coachgesprek voor de volgende dag voorbereidt. Ook de mammografie die voor volgende week gepland staat roept geen extra spanning op. Ik denk gewoon dat alles goed is.
Frans heeft deze week een vlucht gemaakt met z’n parapent over Oost-Nederland en landde bij een bloemenkwekerij. Mijn schat heeft twee prachtige bossen met geurende pioenrozen voor me genomen. Het leven is een groot avontuur waarvan ik hoop dat ik het nog lang mag meemaken.
