Voor het eerst in mijn leven heb ik last gekregen van mijn knieën. Dat komt waarschijnlijk door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Om mijn beenspieren te versterken doe ik al een tijdje oefeningen die ik van de sportarts van Papendal heb gekregen. Tijdens het oefenen hoorde ik mijn rechterknie steeds vaker een knakkend geluid maken, totdat ik er op een dag doorheen zakte. Volgens mijn lymfetherapeut, die ook fysio is, heb ik de oefeningen niet goed uitgevoerd, waardoor er teveel druk op de knieën is gekomen.
Daarnaast ben ik natuurlijk bij de bikefitter geweest, die mijn fiets flink heeft aangepast. Het viel de bikefitter op dat ik met mijn hakken omhoog fietste en hij adviseerde me om te proberen de hakken te laten zakken. Dus toen ik thuiskwam ging ik dat direct enthousiast uitproberen op de taxtrainer. Een half uur lang fietste ik met mijn hakken stevig omlaag geduwd. Het resultaat was een zeurende pijn aan de binnenkant van mijn rechterknie en problemen bij het lopen, die ik het best kan omschrijven als ‘op slot springen’ of ‘verkeerd schieten’. Ik was bang voor een kapotte meniscus of overbelaste kruisbanden, maar de fysio dacht eerder aan een overbelaste scheenbeenpees.
Toen ik de bikefitter vertelde dat ik zijn advies had opgevolgd en voordeed hoe ik had gefietst, schudde hij vertwijfeld zijn hoofd. Zoals wel vaker bij lichamelijke bewegingen, had ik de gewenste verandering veel te ver doorgevoerd. Een kleine subtiele verandering had volstaan; ik had het trappen met mijn hakken veel te extreem uitgevoerd en daar ondervond ik nu de gevolgen van.
De bikefitter verstelde mijn fiets op nog een paar punten en adviseerde op maat gemaakte steunzolen om mijn voeten te stabiliseren. Volgens hem kwam het probleem met mijn knie voort uit mijn voeten en mijn geringe core stability.
Hoewel de bikefitter me op het hart drukte om alles goed uit te testen en terug te komen als ik niet tevreden was, lukte dat niet omdat ik niet durfde te fietsen omdat ik bang was een echte blessure te ontwikkelen. Ik nam noodgedwongen gas terug met sporten. De hele winter gaf ik mijn lichaam rust om te herstellen en zeurde het in mijn hoofd dat alles wat ik afgelopen maanden aan conditie had opgebouwd nu in rap tempo weer verdween.
Toen ik mijn steunzolen ging ophalen bij de bikefitter was er een wielrenner uit Vlaanderen. Hij was helemaal uit België gekomen om speciaal hier in Doetinchem zijn fiets te laten finetunen. We raakten aan de praat en ik vertelde hem trots over mijn voornemen om de Col d’Aubisque te bedwingen voor het goede doel.
‘Wel dertig kilometer klimmen’, zo verzekerde ik hem.
‘Ik houd niet zo van die korte afstanden’, antwoordde hij. ‘Ik fiets graag zo’n driehonderd kilometer op een dag.’
‘Ja, ik ook’, zei de bikefitter. ‘Ik ben vorig jaar van Slovenië naar huis gefietst en dan fiets ik het liefst een paar honderd kilometer per dag.’
‘Pfff, ik ben al blij als ik de zestig haal op een dag’, zei ik verbluft.
De Vlaming keek me doordringend aan en zei: ‘maar fietsen is wel heel verslavend hoor.’
‘Ik weet het’, antwoordde ik lachend. ‘Ik kan al weken niet fietsen door een blessure en ik word er stik chagrijnig van.’
De twee mannen lachten een lach van herkenning en begrip. En zo voelde ik me toch nog een beetje ondersteund door deze twee wielrenpatsers.
Ik besloot mijn blessureleed te bestempelen als een leerzame ervaring die elke sporter wel een keer meemaakt. Een worsteling die je moet zien door te komen. Een vertwijfeld zoeken naar de juiste aanpak en de juiste therapeut of behandelaar.
Ik bleef zitten met de vraag of de knieproblemen door de nieuwe afstelling van de fiets waren ontstaan. Ik had de neiging om de fiets weer terug te laten zetten in zijn oude stand. Maar was dat wel verstandig? Misschien was de nieuwe afstelling op de lange termijn wel beter voor mijn lichaam, en moest ik gewoon wennen aan de belasting en de nieuwe stand van mijn voeten door de steunzolen.
Het is een vraag waar ik het antwoord nog niet op heb gevonden. Het gaat langzaam aan weer beter met mijn knieën. Heel voorzichtig ben ik op de taks begonnen met trainingen van tien minuten die ik heb uitgebouwd tot een uur en een kwartier. Buiten heb ik de eerste tochten van vijftig kilometer alweer gemaakt. Na afloop heb ik pijnlijke, stramme knieën. De ene keer meer dan de andere keer. Soms is het direct ook weer over, maar soms houdt het zeurende pijntje een aantal dagen aan.
Horen deze pijntjes bij een normale training of balanceer ik op het randje van overbelasting? Betekent pijn in de knieën dat mijn fiets toch niet goed is afgesteld of is het een kwestie van wennen? Allemaal vragen waar ik van medewielrenners zeer diverse antwoorden op krijg en waar de meningen over verdeeld zijn. Het enige wat ik kan doen is luisteren naar mijn lichaam.
Wordt vervolgd.
