Zon, sneeuw en plezier

Vrijdag 24 februari vertrekken we richting de Dolomieten voor een skivakantie met mijn zwager, schoonzus en hun drie kinderen. Gelukkig is er van de storm en de heftige regenbuien van de avond tevoren niets meer te merken. Onder een stralend blauwe lucht doorkruisen we de Duitse Autobahn. De Tomtom signaleert diverse verkeersopstoppingen en loodst ons via een alternatieve route richting Heilbronn. Aangezien het in de avondspits overal druk is besluiten we de stad in te rijden om een hapje te eten. We parkeren de auto en lopen langs de grote kerk, een aantal leuke winkels en vinden aan de rand van de rivier een Italiaanse pizzeria waar ze verse pasta en pizza bereiden. We lopen nog een blokje om en vervolgen dan onze route richting Ulm waar we de nacht doorbrengen in een familiehotel waar we mijn zwager en schoonzus met hun kinderen ontmoeten. Na een uitgebreid ontbijt vervolgen we onze tocht, waarbij de tomtom ons een andere route adviseert dan de google maps navigatie van mijn zwager. Hierdoor lukt het helaas niet om gezamenlijk te lunchen. Hoewel het schoolvakantie is in Nederland en ik me had voorbereid op een helse tocht met lange files, valt de verkeersdrukte enorm mee. We rijden een alternatieve route langs bevroren
IMG_20170225_123951bergmeren en vers besneeuwde bomen. Sprookjesachtig. Het schiet niet erg op, maar dat vinden we niet erg. We strijken neer op een terrasje met uitzicht op een blauw meer. Het is zonnig en ik grap dat ik moet uitkijken om niet al te verbranden voordat we überhaupt zijn aangekomen op de plaats van bestemming. Ons neefje appt ons ‘dat hij de druk niet wil opvoeren, maar dat papa en mama al op het terras van ons appartement zitten te genieten’. Wij komen ruim anderhalf uur later aan. Ik heb genoten van de rit door de bergen. Duidelijk is dat er heel weinig sneeuw ligt, alleen de pistes zijn wit. Het is fijn om weer terug te zijn in Pozza di Fassa, een klein dorpje gelegen in het Fassa dal in de Dolomieten. De mannen halen bij Joey’s Pizza twee reuzen pizza’s die we met z’n allen verorberen.

Het is een stralende dag en we besluiten optimaal te profiteren van de sneeuw en de zon. We rijden naar de Carezza pas op 1.700 meter en beginnen de skivakantie met cappuccino en ‘apfelstrudel mit vanillesauce’.  Mijn schoonzus en ik maken een wandeling door de omgeving en de rest gaat met de stoeltjeslift omhoog om te skiën. Een goed begin is het halve werk.
IMG_20170227_120754Dinsdag rijden we naar het skigebied dat Passo Pellegrino heet en dat op 1.900 meter ligt. Terwijl de rest gaat skiën, maak ik een ontroerend, mooie wandeling door de sneeuw naar de Fucia hut. Het landschap is imposant en doet me denken aan Nepal. Ik voel me zo blij dat ik dit mag meemaken en dat ik dit weer kan. Op de terugweg voel ik me ineens uitgeput. IMG_20170227_124931Misschien was het toch een beetje te veel. Terug bij het beginpunt van de wandeling, plof ik neer in een ligstoel en laat me verwarmen door de zon, terwijl ik een dutje doe. Het leven is goed.
Als ik mijn ogen open doe, zie ik een steile, witte helling waar in een rustig tempo twee skiërs swingend en hangend in de bochten naar beneden IMG_20170227_130125komen. Even ervaar ik weer dat heerlijke gevoel, dat kleine zwiepje dat je krijgt als je een bocht maakt met skiën, het gevoel alsof je zweeft over de piste. Wat zou ik dat gevoel graag nog eens willen meemaken. Hoewel ik me vast heb voorgenomen niet meer te gaan skiën, omdat ik niet het risico wil lopen om mijn arm te blesseren, begint het – geheel IMG_20170227_131352tegen mijn eigen verwachting in – toch weer te kriebelen.
Dan zie ik een stel stralende kindergezichten. Mijn nichtjes en neefje vertellen opgetogen hoe heerlijk ze hebben geskied. ’s Avonds gaan we uit eten bij onze favoriete pizzeria en proberen de tiramisu uit.

Dinsdag sneeuwt het en we maken er een luie dag van. We kletsen, doen een spelletje, lezen een boekje en gaan dan lunchen bij Soldanella; een restaurant langs de skipiste. Met Frans en mijn schoonzus maak ik door de vallende sneeuw nog een wandeling naar een hut. Ik voel me de hele dag al moe en in de loop van de middag komt een irritante IMG_20170228_154822hoofdpijn op zetten. De volgende dag voel ik me nog niet fit en ik besluit een dagje rustig aan te doen. Terwijl Frans al vroeg vertrekt om de Sella Ronda te skiën en de anderen naar de Carezza pas rijden, instaleer ik mezelf in een ligstoel op ons terras. Ik geniet van het uitzicht. Alles is bekleed met een zacht, wit tapijt. De lucht is blauw en de zon al verrassend warm. Even vitamine D opsnuiven. Begin van de middag krijg ik eenIMG_20170301_093438 appje van Frans: zijn tocht van zo’n veertig kilometer verloopt vlot en we maken ergens op de route een afspraakje om elkaar te ontmoeten. Ik rijd er met de auto naar toe en loop het laatste stukje door de sneeuw. Iets over drieën kijk ik in het lachende gezicht van Frans. Hij heeft zo genoten van zijn tocht. Op de terugweg in het dorp stoppen we bij de skiverhuur. Even later kom ik naar buiten met skischoenen, ski’s, stokken en een helm. Ik ben er helemaal klaar voor. Morgen ga ik het weer proberen. Ik ga het gewoon doen.
Ze zijn allemaal verheugd dat ik weer ga skiën en ik word flink in de watten gelegd. Speciaal voor mij gaan we weer naar Passo San Pellegrino, omdat daar de lekkerste blauwe afdalingen zijn. Frans draagt mijn ski’s en mijn zwager maakt mijn schoenen vast. Ik maak me enigszins zorgen of ik het nog wel kan na drie jaar afwezigheid. Mijn schoonzus verzekert me dat het net zoiets is als fietsen; als je het eenmaal kunt verleer je het niet. En ze blijkt gelijk te hebben. Bibberden mijn benen nog een beetje onhandig bij het in- en uitstappen van de stoeltjeslift, eenmaal boven op de piste weten mijn benen precies wat ze moeten doen. Het voelt niet eens onwennig.
IMG_20170302_124337De omstandigheden zijn optimaal: verse poedersneeuw, zon, mooie pistes en natuurlijk mijn aanmoedigende familie. Beter dan dit gaat het niet worden. Ik geniet intens van het weer op de ski’s staan. Heerlijk om zachtjes naar beneden te zoeven. Mijn benen en voeten doen zeer, ik heb hoofdpijn van de inspanning, ik ben kapot, maar wat maakt het uit: I did it!
Ik rust wat uit in een restaurantje langs de piste en na de lunch ga ik opnieuw mee naar beneden. Als de anderen al beneden op een terrasje zitten, ga ik nog eenmaal omhoog. Gewoon omdat het zo lekker is.

De volgende ochtend ga ik weer mee met skiën. Het wordt nu alweer gewoner. We maken met z’n allen een tochtje en er zitten ook wat moeilijkere stukken bij. Ik ben veruit de langzaamste van de groep en Frans merkt op dat mijn streberige ik weer naar boven komt, als ik hier tegen hem een opmerking over maak. Ik kan er maar beter aan wennen, want het is gewoon een feit dat ik een langzame skiër ben. En zoals mijn neefje zegt: ‘het gaat erom, was het leuk?’ Ja, het was leuk. Super leuk.

Als afsluiting van de geslaagde vakantie nemen we in de zon een uitgebreide lunch, daarna pakken we de spullen in en vertrekken huiswaarts. Een dag eerder dan gepland vanwege de voorspelde sneeuwval in het weekend. Het lijkt een goede keuze. We hebben goed weer om te rijden en het is niet druk op de weg. Net als op de heenweg overnachten we in het familiehotel in Ulm. Zaterdagochtend scheiden zich onze wegen en rijden we de laatste etappe naar huis. Bedankt lieve familie voor deze heerlijke vakantie!

 

2 Reacties

  1. Hey lieve Dorothe,

    Je was al ‘in mijn gedachte’ toen jouw blogje binnen kwam.

    Zo te lezen is je arm gelukkig weer volledig genezen van de vocht ophoping….:-) en heb je genoten van een heerlijke vakantie!

    Leuk dat ook jij weer op de skies hebt gestaan om over het witte tapijt naar beneden te gaan……..enne dat je niet de snelste was…ach ik ook niet, zelfs zonder skies 😉

    En je neefje heeft gelijk: Het gaat om de lol het plezier dat je hebt gehad…….
    die herinnering neem je mee. En als het weer es minder gaat kun je hier op terug kijken.

    Liefs Carolien uhm miss Sunshine

Geef een reactie