Op weg naar mijn einddoel, de beklimming van de col d’Aubisque, ben ik een eerste hindernis tegengekomen. In mijn enthousiasme heb ik iets teveel gedaan en nu heb ik last van mijn arm. De arm is sinds tijden, ondanks het dragen van mijn steunkous, dik en zwaar. De vraag is of het van het fietsen op de racefiets komt of dat het een algehele overbelasting is. Op de racefiets zit ik in een positie die een statische belasting voor de arm geeft en dat is niet goed voor mijn door de bestraling beschadigde borstspier. Een andere optie is dat ik gewoon teveel heb gedaan; twee keer per week fietsen, twee maal per week tennissen en nog een keer hardlopen en liefs ook nog wat wandelen en in de tuin werken is misschien wat teveel van het goede. Mijn lijf is ook gewoon moe.
Als eerste actie neem ik contact op met de lymfetherapeut in de hoop dat zij mijn arm weer slank en soepel kan krijgen. Ik krijg heerlijke massages om de verkrampte borstspier los te krijgen en om de tere lymfevaatjes weer te openen, zodat het vocht afgevoerd kan worden. De lymfetherapeut beveelt me aan om te gaan zwemmen. Water geeft precies de goede tegendruk voor de arm en ontspant de borstspier. Ik probeer nu ook nog tweemaal per week te gaan zwemmen. Door al dat sporten heb ik bijna geen tijd meer voor het opzetten van mijn praktijk Sensitief HB.
Als ik in het zwembad lig, voel ik me bijna een triatleet. Zwemmen, fietsen en hardlopen. Respect voor de echte triatleten die hun vele trainingsuren combineren met een baan.
Mijn arm en borst doen eerst behoorlijk pijn als ik voor het eerst sinds maanden weer eens in het zwembad lig. Voorzichtig zwem ik een paar baantjes. Langzaam voel ik dat het weefsel iets soepeler wordt. Ik probeer een stukje borstcrawl en merk dat mijn borstspier hierdoor heerlijk wordt opgerekt. De borstcrawl put me echter direct uit. Ik beheers de techniek niet, krijg na een half baantje al kramp in mijn kuit en worstel met de ademhaling. Geradbraakt kom ik het zwembad uit en lig vervolgens de hele middag op de bank TV te kijken. Ik houd mezelf voor dat niet de inspanning, maar juist het rusten en de ontspanning zorgen voor een betere conditie.
De tweede keer dat ik ga zwemmen, koop ik bij de kassa een zwembrilletje en dat zwemt al direct een stuk prettiger. Nu kan ik tenminste met mijn hoofd onder water, zonder dat mijn ogen pijn gaan doen. Alleen jammer dat ik zo slecht zie met het brilletje. Alles om me heen is in een waas gehuld. Ik neem mijn medezwemmers slechts waar als vage contouren. Bij het aankleden zie ik dat het brilletje is afgeplakt met een beschermfolie met daarop een reclametekst. Heb ik even lekker voor … in het zwembad gelegen.
De tweede verandering die ik doorvoer om mijn arm te ontlasten is weer gaan fietsen op de trekkingbike. Het fietst iets zwaarder dan op de racefiets, maar een voordeel is dan weer dat ik veel meer mee kan nemen voor onderweg. Zoals een jasje en reservekleding die ik aan kan doen als ik mijn doel heb bereikt. Als ik te maken krijg met een klim, zoals bijvoorbeeld bij de Posbank of de Peeskesbult, dan strek ik mijn rechterarm in de lucht en fiets met één hand aan het stuur naar boven. Dit om te voorkomen dat ik teveel kracht op mijn armen zet. Verder doe ik ieder half uur op de fiets wat rek en strek oefeningen met de arm. Dus als je iemand ziet fietsen die met zijn arm in de lucht heen en weer zwaait, dan ben ik dat.
Mochten deze maatregelen niet genoeg blijken te zijn om mijn arm te laten herstellen of als de klachten telkens terugkomen, dan heb ik nog een ijzer in het vuur. Margo heeft me geattendeerd op iemand die mijn fiets helemaal op mijn persoonlijke voorkeuren kan afstellen. Op zijn website lees ik dat hij orthopedisch technicus is. Hij kan hulpmiddelen ontwerpen waardoor iemand met een blessure of beperking weer kan fietsen. Fietsen is zijn passie en hij gaat samen met je op zoek naar mogelijkheden.
Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik de eerste hindernis op mijn weg naar de top ga overwinnen.
