Wielrenvrienden vroegen wel vaker of ze hun kostbare bezit bij ons in de gang mochten stallen. Ik stemde hier altijd enigszins verbaasd mee in. Ik vond het prima, maar ook wel een tikkeltje overtrokken om zo bezorgd met je fiets om te gaan. En nu staat mijn fiets in de woonkamer te pronken. Omdat ik er (nog) geen betere plek voor heb weten te vinden en omdat ik er erg trots op ben.
‘Heb je een Dolce of een Ruby?,’ vroeg Margo, toen ik haar mailde dat ik mezelf had getrakteerd op een spiksplinternieuwe racefiets. Ik had geen idee waar ze het over had. Ik had blindelings het advies van Maik opgevolgd en geen enkele vraag gesteld over technische onderdelen, simpelweg omdat ik geen enkel idee heb welke onderdelen een fiets überhaupt heeft buiten trappers, een zadel en een stuur. Toen ik de factuur erbij pakte om mijn fiets te registreren voor de garantie, zag ik pas dat ik een Dolce Elite had gekocht van het merk Specialized. Er staat dus een Dolce Elite bij ons in de gang of woonkamer.
Een paar dagen na de toer op de geleende racefiets was ik teruggekeerd naar de Pedaleur en had Maik een hybride voor me in orde gemaakt. Ik mocht hem meenemen voor een rondje industrieterrein. Hoewel de fiets heel wendbaar was, ik veel gemakkelijker kon rondkijken en ik geen pijn in mijn nek en rug voelde, vond ik de fietskwaliteiten direct minder dan van de geleende racefiets. Het was net of ik minder kracht kon zetten. De benen gingen minder lekker rond. En ook het rechte stuur kon me niet bekoren. Al vrij snel was ik terug in de winkel. ‘Ik ga toch voor de racefiets’, zei ik tegen Maik.
‘Dan is dit hem’, zei Maik, ‘want de andere racefiets die geschikt was is gisteren verkocht.’ Het was een matzwarte fiets met een gebogen frame. Hij was niet verkrijgbaar in een vrolijk kleurtje. Zwart was de nieuwe kleur van het seizoen. Gelukkig stel ik functionaliteit boven het uiterlijk van een fiets. Een fiets moet doen waar hij voor bedoeld is en dat is LEKKER FIETSEN. En dat ik zwart niet lelijk vind, is dan mooi meegenomen.
Ik ging de Specialized, een speciaal damesmodel, uitproberen op het industrieterrein. Ik fietste wat onwennig rond, terwijl ik opschakelde naar een hogere versnelling en me afvroeg of dit mijn toekomstige fiets zou worden. Ik naderde de snelweg overgang en probeerde het palletje te vinden om terug te schakelen, zodat ik gemakkelijker de bult op kon fietsen. Maar hoe ik ook zocht, nergens vond ik een hendeltje of palletje om terug te schakelen naar een lichtere versnelling. Dus keerde ik om en fietste terug naar de winkel. Maar waar was die ook weer? Ik was zo druk met mijn fiets bezig geweest dat ik niet op de weg had gelet. Het duurde een tijdje voor ik me weer had georiënteerd en de Pedaleur terugvond. Hier legde een vriendelijke dame me enigszins verbaasd uit, dat de versnelling in de rem was geïntegreerd. Ik hoefde alleen maar de rem naar links te bewegen en als ik een grote slinger maakte kon ik met één beweging drie versnellingen lichter schakelen. Handig voor als je onverwacht een heuvel op moest fietsen.
Vol goede moed stapte ik weer op de fiets om de snelweg overgang te testen. Verbazingwekkend licht en makkelijk trapte ik naar boven. Heerlijk zo’n racefiets. Naar beneden probeerde ik uit tot hoever ik kon opschakelen naar een zwaardere versnelling. Beneden aangekomen moest ik afstappen om op een naderende auto te wachten, daarna stak ik de weg over en merkte direct dat ik vergeten was om terug te schakelen. Uiterst moeizaam kwam ik weer op gang.
‘En wat vind je ervan?,’ vroeg Maik. ‘Nou, hij fietst heerlijk, maar ik krijg wel pijn in mijn nek,’ antwoordde ik. ‘Dan gaan we nu de fiets voor jou op maat maken. Loop maar mee, dan doen we een fietsmeting.’ En voor ik het wist werden allerlei lichaamsdelen opgemeten; de lengte van de romp, de binnenbeenlengte, de lengte van mijn armen en nog een aantal maten die ik inmiddels weer vergeten ben. Alle gegevens werden ingevoerd in de computer en daarna ging Maik aan de fiets sleutelen. Het zadel werd iets lager gezet, de punt van het zadel iets rechter en de stuurpen werd omgedraaid. En daar ging ik weer voor een ronde over het industrieterrein. Ik trapte de bult van de overweg weer op, schakelde op tijd terug en fietste terug naar de Pedaleur.
‘De pijn in de nek is weg, maar nu zijn mijn benen verzuurd. Ik heb het idee dat het zadel nu te laag staat afgesteld,’ meldde ik mijn bevindingen aan Maik. Hierop schroefde Maik het zadel weer een klein beetje omhoog. Hij stelde voor om even te pauzeren, want door alle indrukken was ik niet meer in staat om goed te voelen wat nu wel en niet klopte aan de fiets. We namen plaats aan een houten tafel en namen samen alle noodzakelijke accessoires door. Allereerst waren daar de pedalen. (Ja, racefietsen worden standaard zonder trappers geleverd). Maik liet ze allemaal zien en besliste toen wat voor mij de meest geschikte optie was. Geen echte racefietspedalen, maar wel pedalen met een kliksysteem. Hier hoorden natuurlijk fietsschoenen bij. De fietsschoenen hebben een plaatje aan de onderkant, die je over het frame op de trapper schuift, waarna de schoen vastklikt.
Of ik had gedacht aan het verwisselen van een band, vroeg Maik. ‘Ik hoop dat niet mee te maken,’ antwoordde ik naïef. ‘Zijn er geen tubeless banden?,’ vroeg ik er hoopvol achteraan. Maar Maik schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat zou ik niet aanraden.’ ‘Hier heb je een reserveband, drie bandenlichters, een fietspompje en een zadeltasje om alles in op te bergen.’ Binnenkort een lesje banden verwisselen vragen aan een wielrenvriend, dacht ik, terwijl ik Maik advies vroeg voor een goede fietsbril. Het werd een bril met meekleurende glazen, die ik als blijk van waardering voor de fietsaankoop cadeau kreeg. Nu ik toch lekker bezig was met aankopen doen, besloot ik dan ook maar een fietsshirt aan te schaffen. Dan kon ik tenminste iets te eten mee nemen voor onderweg. Ik koos voor een shirt in mijn favoriete blauwe kleur. Tot slot nog een tellertje en toen was mijn fietsuitrusting helemaal compleet.
Maik zette alles in de computer en maakte de balans op. Ik was iets over mijn budget gegaan, maar ik had nu wel echt alles in huis voor een heerlijke fietstocht. Ik had verwacht mijn nieuwe aankoop direct mee te kunnen nemen. Maar dat had ik fout ingeschat. De fiets moest eerst rijklaar gemaakt worden. Ik vroeg mij af wat er dan nog moest gebeuren want de fiets reed immers prima en was al helemaal op mij afgestemd. Maar Maik was niet te vermurwen. Ik kon de fiets over een paar dagen ophalen. En dus keerde ik huiswaarts op een geleende stadsfiets met terugtraprem, waar ik vreselijk aan moest wennen en die ongelooflijk zwaar en lomp trapte.
Voor het eerst in mijn leven had ik een nieuwe fiets gekocht. En wat voor één. Ik was zo trots als een pauw. Een paar dagen later was het zover. Ik kon mijn nieuwe aanwinst gaan ophalen. In de winkel stond een bordje met welkom mevrouw Huijsmans bij mijn zwarte racemonster. Een montere, jonge meid demonstreerde me in rap tempo hoe ik het voorwiel uit de fiets kan halen en er weer inzetten. Daarna oefenden we met het in- en uitklikken van de schoenen en vonden ze me racefietswaardig om op pad te gaan. Ik voelde me echter nog niet zo zeker van mezelf. Dus was ik met de auto gekomen en vroeg ik of ze de fiets voor mij in de kofferbak wilde leggen waar ik uit voorzorg al een zacht dekentje had neergelegd.
Thuisgekomen zette ik de fiets in de gang. Later werd hij naar de woonkamer verplaatst. En daar staat hij nog, omdat ik tot op heden geen beter plekje heb weten te vinden.
Goed bezig Dorothe