Een fietstocht maken langs de Donau en samen met mijn liefje een bezoek aan Wenen brengen is een lang gekoesterde wens van mij, die eindelijk in vervulling gaat. Het is rustig op de weg als we maandag 24 april rond de middag vertrekken. Filevrij trotseren we de Duitse snelwegen. Rond tien uur ’s avonds arriveren we op een verlaten camperplaats, die er in het donker wat ‘unheimisch’ uitziet, in de op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk gelegen stad Passau.
De volgende ochtend kunnen we pas zien waar we eigenlijk terecht zijn gekomen. We staan op een zanderig terrein aan een zijtak van de Donau.
Bij een ontbijt met havermout en banaan maken we onze plannen concreet. Het idee was om de 320 kilometerlange fietstocht in zijn geheel te maken, waarbij we telkens een etappe zouden afleggen, om dan met de trein terug te reizen naar onze camper. Maar in dit deel van het dal is geen trein. De boot over de Donau leek me een romantisch alternatief, maar we komen er – gelukkig net op tijd – achter dat deze pas vanaf 1 mei in de vaart is. Daarom besluiten we om de mooiste stukjes uit de route te pikken en daar een rondje te fietsen.
Frans laadt de fietsen van de camper en we fietsten naar het oude stadscentrum van Passau dat op een schiereiland ligt waar drie rivieren bij elkaar komen: de blauwe Donau (die er in het echt grijsbruin uitziet), de groene Inn en de zwarte Ilze. We bewonderen de beroemde, barokke Stephansdom en drinken koffie met gebak bij een conditorei. Bij het oude Rathaus staat de waterstand door de jaren heen aangegeven. In 2013 stond de hele benedenstad onder water.
We sjorren de fietsen weer op de camper en rijden naar de Slögen Slinge waar de Donau een bocht maakt van 180 graden en zich diep in het zachte gesteente heeft geboord. De route voert langs mooie, groene natuur en bloeiende fruitbomen. Via kleine fietspontjes laten we ons af en toe naar de overzijde van de rivier brengen. Er breekt een bleek zonnetje door.
De volgende dag slaan we een stukje van de route over en rijden met de camper naar Spitz. We zijn nu in de Wachau, het wijngebied van Oostenrijk waar bekende witte wijnen als Riesling en Grüner Veltlinger vandaan komen. Het is een mooi, glooiend landschap met karakteristieke dorpjes als Spitz, Dürnstein en Krems. We overnachten op een camping aan de voet van het klooster van Melk. We eten asperges en proberen de Grüner Veltlinger van een wijnhuis uit de buurt uit. Een frisse wijn die zelfs Frans lekker vindt.
De afgelopen dagen was het bewolkt en fris. Nu zijn de voorspellingen ronduit slecht. Met vijf graden en zware regenval lijkt het ons niet aangenaam om te fietsen, daarom maken we er een culturele dag van. Eerst bezoeken we het immense klooster van Melk met zijn imposante oude bibliotheek, daarna koersen we iets eerder dan gepland naar Wenen. We bezoeken slot Schönbrunn, het keizerlijke paleis van Sissi. Als klein meisje zwijmelde ik bij de romantische film van Sissie en Franz Joseph. In werkelijkheid was Sissi een eenzame en depressieve vrouw, weliswaar beroemd om haar schoonheid en enkellange zwarte haar.
We staan op een echte camperplaats aan de rand van Wenen. We voelen ons met ons Volkswagen busje een dwergje tussen alle reuzencampers. Het regent pijpenstelen en Frans zit te werken achter zijn laptop met zijn dikke winterjas aan. Ik doe de afwas van gisteravond en koop brood bij de plaatselijke supermarkt.
’s Middags pakken we de metro naar het centrum van Wenen, dat er somber uitziet in de regen. We bezoeken een appartementencomplex dat ontworpen is door de Weense kunstenaar Friedensreich Hundertwasser. Ook brengen we een bezoek aan het Hundertwasser Haus, een museum geheel in de vrolijke, organische bouwstijl die Hundertwasser voor ogen had. Hij liet zich inspireren door de natuur, door organische vormen en spiralen. Zijn werk is kleurrijk en golvend. Ik vind het een intrigerende man met diepzinnige ideeën. Het museum maakt indruk op ons. De vloeren zijn niet gelijk, maar welvend en met oneffenheden net als in de natuur. De muren golven en zijn bedekt met vrolijke mozaïek, overal staan kleurige pilaren en hangen groene planten. Op de balkons en daken staan bomen geplant. Het is prettig verblijven in een door Hundertwasser ontworpen gebouw.
Een beetje gehaast eten we iets in een ouderwets Weens restaurant met tule beklede lampenkappen. Ik ben dan ook verbaasd als ik op het ultramoderne toilet kom waar je dwars door de deur heen kijkt. De sjieke dame die uit het toilet komt ziet mijn verbazing en zegt met een knipoog: ‘het glas wordt ondoorzichtig zodra je het slot omdraait’.
Om ons echt helemaal onder te dompelen in Weense sferen hebben we kaartjes gekocht voor een klassiek concert. Een primeur voor ons. We krijgen muziekstukken van Mozart en Strauss te horen, inclusief af en toe wat operagezang. Het klinkt prachtig. Je kunt alle instrumenten van het orkest apart van elkaar horen en daarnaast genieten van het samenspel. Ik vind het heel mooi te horen hoe de muziek aanzwelt en dan weer zacht wordt. Alles klinkt in balans en harmonie en dat zonder versterking. Vol bewondering kijk ik naar de paukenist, een jong meisje dat er lustig op los zwaait.
Omdat we voor ons gevoel Wenen nog niet echt kennen, besluiten we nog een dagje in de Oostenrijkse hoofdstad door te brengen. Vandaag is het droog en dat maakt het aangenaam om door de stad te wandelen. We gaan eerst naar de Belvedère, een imposant gebouw, met riante trapportalen, grote, ijzeren ramen en weelderig beschilderde plafonds. Hier huist de collectie van alweer een beroemde Weense kunstenaar: Gustav Klimt. ‘De kus’ is zijn bekendste werk. Het is een soort geschilderde collage met veel goud. Van een afstand lijkt het of er stukjes op een vel papier zijn geplakt, maar van dichtbij zie je dat alles geschilderd is. Zijn latere werk is allemaal in deze voor hem unieke stijl gemaakt. In zijn vroegere werk zie je dat hij iemand zo echt kon schilderen dat het een foto leek. Zo precies en gedetailleerd.
We wandelen op goed geluk wat door de straten van Wenen en komen uit bij de Karlskirche. Een kerk met een grote, groene koepel en twee pilaren waar mensen gezellig op de rand van de vijver zitten met een bekertje koffie. Frans koopt ook een bekertje koffie bij de fietskar in het park. In dit deel van de stad is het minder statig. Er hangt een studentikoos sfeertje en dat klopt want hier is de Technische Universiteit van Wenen gevestigd. In een modern eethuisje lunchen we om vier uur ’s middags met geroosterde groente, knapperige salade en droge, witte wijn.
We sluiten af met het hartje van Wenen; de Stephansdom en de statige winkelstraten. Het is zaterdagmiddag en het ziet zwart van de mensen. We laten ons voortduwen door de massa, maar ik heb hier al snel genoeg van. In een zijstraatje nemen we een yoghurtijsje om even bij te komen van alle drukte, dan pakken we de metro terug naar onze camperplaats. Auf wiedersehen Wien. Frans grapt dat we alleen geen Wiener Schnitzel hebben gegeten.
Omdat we het niet handig vinden om terug te rijden en alsnog een stuk van het traject Passau – Wenen te fietsen, besluiten we de Donau te volgen in de richting van Bratislava, de hoofdstad van Slowakije. In het gebied Donau-Auen, stroomt de Donau door laagland waar het water alle ruimte krijgt. De Donau heeft hier verschillende zijtakken en stroomt door beschermd natuurgebied. We laten ons eerst met een kleine catamaran naar de overkant brengen, dan fietsen we over een hobbelig pad vlak langs de rivier. Het waait stevig, maar de zon schijnt en dat doet ons goed. We fietsen langs sappig groene weiden en grote, oude bomen over een pad waar we eigenlijk niet met de fiets overheen mogen. In de tuinen van kasteel Engelhartstetten drinken we thee op een terrasje en genieten van de geurende seringen. We vervolgen onze weg via een pad met houtsnippers en lieve, witte bloemetjes die de bodem bedekken. Het laatste stuk gaat over een saaie, rechte fietsdijk.
We rijden nog een stuk in de richting van zuid Oostenrijk en ergens in de buurt van Graz zoeken we een camping. In een gehucht vinden we een verrassend goed restaurant met lokale spijzen. Helaas zijn er nog geen asperges; daarvoor is het te koud en te nat geweest.
De volgende ochtend gaan we eerst tanken, want de diesel is het goedkoopst in Oostenrijk. Bij de benzinepomp treffen we, Pavel en Asie, twee Poolse dokters in opleiding die in Warschau studeren en liftend op vakantie zijn. We nemen ze mee naar Klagenfurt aan de Wörthersee. Het is hier mooi en we besluiten hier een nachtje te blijven. Ik voel me direct thuis op de camping met grote bomen en weiden vol madeliefjes waar we onze camper ergens tussen parkeren. Na een lunch in de zon, bestijgen we onze fietsen en volgen de bordjes met een fietsroute. We raken echter al snel het spoor bijster en kiezen daarom zelf maar onze route langs het meer. Het is jammer dat er een grote weg langs loopt en er aan het water veel particulier terrein is, zodat je geen zicht hebt op het meer. We vinden echter een mooi plekje waar we met onze voeten in het water kunnen, dat ijskoud is.
’s Avonds willen we naar het oude centrum van Klagenfurt fietsen, maar geheel tegen onze verwachting in, begint het keihard te plenzen en kiezen we voor een eenvoudige pastamaaltijd in onze camper.
Wordt vervolgd.
