Vintgar kloof en de meren van Bled en Bohinje

De volgende ochtend rijden we via de Karawanken tunnel Slovenië binnen. Een klein uurtje later parkeren we de camper in de berm van een smal weggetje aan de rand van een klaterend riviertje. We picknicken op een kleedje in de berm, dan volgen we het pad dat ons naar de Vintgar kloof leidt. Via houten vlonders en smalle bruggetjes worden we over het groenblauwe water van de Radovna rivier geleid, die zich met stroomversnellingen door de smalle kloof perst. Het is hier redelijk druk met toeristen. Het is dan ook prachtig en echt de moeite waard.

IMG_20170502_130933IMG_20170502_130918IMG_20170502_132015

 

 

 

 

Hierna is het niet ver meer naar het beroemde meer van Bled. We kiezen een mooie plaats uit op de camping aan de rand van het meer. In de late middagzon fietsen we een rondje om het meer dat er betoverend uitziet. Ik vind het meer in werkelijkheid nog mooier dan op de foto’s en bekende plaatjes. Het meer heeft helder water en een eilandje met een kerk in het midden. Het water is magisch blauw. ’s Avonds zitten we op een vlondertje boven het meer en kijken hoe de ondergaande zon de wolken en lucht roze kleurt en dit weerspiegelt in het gladde water. Likkend aan een ijsje vind ik dit het toppunt van romantiek.

IMG_20170502_170146IMG_20170504_082738IMG_20170504_194522

 

 

 

De volgende dag rijden we via steile, smalle bergweggetjes naar het meer van Bohinje, dat verscholen ligt in de bergen. We nemen de gondel omhoog naar de berg Vögel vanwaar we een mooi uitzicht hebben op het meer en de omringende bergtoppen met sneeuw. Omdat er boven nog sneeuw ligt, kunnen we hier geen wandeling maken. We eten onze meegebrachte broodjes op en wagen we ons dan aan de afdaling, waarbij we 1.000 hoogtemeters moeten overbruggen. We volgen een supersteil pad over rollende keien, dat het nodige van mijn beenspieren vraagt. Het eerste deel van de wandeling zijn de bomen nog kaal en ligt er nog wat sneeuw op het pad, als we dieper het dal inkomen hebben de bomen pril groene blaadjes en wordt het steeds warmer. Aan het eind van de wandeling koelen we onze voeten in het ijskoude water van het meer.

De wolken hangen laag en het regent een klein beetje als we de volgende ochtend wakker worden. Het meer van Bohinje ligt er dromerig en stil bij zo in de zachte lenteregen. We maken een mooie, relaxte wandeling langs de rand van het meer en nemen een fluisterboot terug (motorboten zijn in verband met de vervuiling verboden). We eten vers gevangen forel bij een plaatselijk eettentje waar we een leuk gesprek hebben met de enthousiaste eigenaar die ons van alles vertelt over het leven in Slovenië en het voormalig Joegoslavië. Na het eten kom ik moeizaam op gang; ik heb spierpijn in mijn heupen van de lange afdaling van gisteren. Als een oude, stramme eend waggel ik naar de auto, terwijl Frans me uitlacht.

IMG_20170503_125746IMG_20170503_121231IMG_20170503_172529

 

 

Via een kronkelende bergweg rijden we langs de randen van Nationaal Park Triglav naar Kobarid, gelegen aan de andere kant van de Julische alpen. Onderweg pauzeren we ergens en eten heerlijke, verse forel. Voor € 7,50 krijgen we elk twee forse forellen op ons bord, daarna toeren we verder. We komen bij een wegomleiding en hebben geen idee meer waar we zijn, maar de route is mooi en dan doen we er gewoon wat langer over, uiteindelijk zullen we er wel komen.

Kobarid is bekend terrein. Hier zijn we vorig jaar al geweest. We fietsten van de camping naar het dorpje om wat inkopen te doen en koken bij de camper, terwijl zich een dreigend, zwarte lucht ontwikkeld. Na een intense regenbui, wandelen we naar de Kozjak waterval, die verscholen ligt in een grot. We trotseren de wiebelende hangbrug over de onwaarschijnlijk blauwe Soca rivier en genieten van de prachtige natuur.

IMG_20170503_162654 IMG_20170503_162332IMG_20170503_162149

 

 

IMG_20170505_175538 IMG_20170505_195556

IMG_20170505_175445

 

 

 

 

De rest van de dag besteedt Frans aan de voorbereidingen van zijn geplande vliegtocht. Morgen wil hij een magische tocht van meer dan 100 km vliegen, dit betekent dat de avond wordt ingevuld met kijken naar de weersvoorspellingen, het bestuderen van de windrichting, de regenkans en de zonuren. Dat de radio wordt opgeladen en afgesteld op de juiste frequentie, dat er mueslireepjes en appelsap worden ingepakt, evenals het plascondoom, de zonnebrandcrème en de zonnebril. De navigatieapparatuur wordt ingesteld, de hoogtemeter gecontroleerd en de kaart van het vlieggebied  wordt nauwkeurig in het hoofd geprent. Tenslotte legt Frans contact met een plaatselijke paraglider om informatie uit te wisselen en te weten te komen hoe hij op de startplek kan komen. Paragliden is nu eenmaal een sport die veel voorbereiding en concentratie vraagt. Morgen is de dag. Dan wil Frans zijn lang verwachte tocht van meer dan 100 kilometer vliegen. Hij zal uren in de lucht hangen en uiteindelijk zal ik hem ergens weer oppikken.

Althans dat was het plan. Maar als we de volgende dag wakker worden blijkt van de weersverwachting weinig te kloppen: de wind is sterker dan verwacht en waait bovendien uit een andere richting. Verder is het zwaar bewolkt en dan is er te weinig thermiek om een verre vlucht te maken. Daarom wordt besloten naar Tolmin te gaan en daar een rustig vluchtje te maken. In mijn opinie typisch voor paragliding: uren bestuderen op het weer waar uiteindelijk natuurlijk weer geen donder van klopt, zogenaamd geweldige omstandigheden die doodbloeden in wachten en teleurstellende glijvluchtjes, het altijd weer op het laatste moment bijstellen van de plannen. Maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen. Ik houd wijselijk mijn mond, maar het is duidelijk dat het mijn sport niet is. Ik zou er stront chagrijnig van worden; van die continue wisselende plannen en omstandigheden.
Had ik me net ingesteld op een rustig dagje alleen op de camping, een leuke wandeling uitgezocht en een lekker boek klaar gelegd, belt Frans al om elf uur op of ik hem in Tolmin op wil komen halen met de camper. Dus pak ik alle spullen in, maak de camper rijklaar en rijd rustig via de slingerweg naar Tolmin waar ik net op tijd ben om Frans te zien landen. Na een kopje thee met gebak tuffen we richting Lijak waar cursisten, teamleden en instructeurs van Maurik Paragliding zich aan het verzamelen zijn voor de vliegweek in Slovenië.

DCIM100GOPROGOPR0058.JPG

Geef een reactie